«Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άκακο, ευθύ, ενάρετο,
στολισμένο με όλα τα αγαθά σαν ένα δεύτερο κόσμο, μικρό μέσα στο μεγάλο, επόπτη
της ορατής κτίσεως, μύστη της υπεραισθητής, βασιλιά των όσων βρίσκονται στη γη
και συγχρόνως βασιλευόμενο άνωθεν, επίγειο και ουράνιο, πρόσκαιρο και αθάνατο,
ορατό και νοούμενο, ανάμεσα στο μεγαλείο και στην ταπεινότητα, τον ίδιο πνεύμα
και σάρκα.
Προικισμένος με ελευθερία ο άνθρωπος, με το
αυτεξούσιο, έπρεπε να δοκιμαστεί, να τελειοποιηθεί κι έτσι να πάρει την
αφθαρσία σαν έπαθλο αρετής. Αλλά με την παράβαση, αφού κινήθηκε μάλλον προς την
ύλη και απέσπασε το νου από την αιτία του, το Θεό, παραδόθηκε στη φθορά και
έγινε παθητός και θνητός.
Με το απολυτρωτικό όμως έργο του Χριστού ελευθερώνεται
ο άνθρωπος από τη φθορά και το θάνατο.
Θα υπάρξει, πραγματικά 0α υπάρξει ανάσταση. Και
λέγοντας ανάσταση, εννοούμε ανάσταση σωμάτων.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, «φάγωμεν και πιώμεν» και ας
ακολουθήσουμε τη φιλήδονη και απολαυστική ζωή. Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ας
μακαρίσουμε τα θηρία του αγρού που έχουν την άλυπη ζωή.
Αλλά θα ρωτήσει κανείς: πώς θ' αναστηθούν
οι νεκροί; Τι απιστία και τι αφροσύνη! Αυτός που μετέβαλε το χώμα σε σώμα με
μόνη τη βούληση, πολύ περισσότερο δε μπορεί ν' αναστήσει με τη βούληση αυτό που
έγινε και μετά διαλύθηκε; Κοίταξε πώς παραχώνονται στ' αυλάκια γυμνοί οι σπόροι
του σταριού. Και όμως πετάνε ρίζες και βλαστό και φύλλα και στάχυα. Έτσι λοιπόν
πίστευε ότι θα γίνει και η ανάσταση των νεκρών με θεία βούληση. Γιατί ο Θεός
έχει σύνδρομη με τη βούληση και τη δύναμη.»
Αγ.
Ιωάννου Δαμασκηνού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου