Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης Μάθημα 6ο

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Κατηχητικό μάθημα 6^ο, Σαββάτο 19/11/2011

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ τρίτου).

Δόξα... Καὶ νῦν...

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.

Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.

Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,

ἕνεκεν του ὀνόματός σου.

Κύριε ἐλέησον (ἐκ τρίτου)

Δόξα... Καὶ νῦν...

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Στο μάθημα αυτό μιλήσαμε για την αξία της μετανοίας, όσο ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή προ του θανάτου, αλλά και τονίσαμε για άλλη μια φορά την δύναμη της ταπεινώσεως και την ανάγκη να υπομείνουμε τις αδικίες που υφιστάμεθα μέσα σε αυτόν φθαρτό κόσμο. Σε αυτό το μάθημα αναφερθήκαμε στην Ευαγγελική περικοπή κατά Λουκά ΙΣΤ ΄ στίχοι 19 – 31.

Κατά Λουκά ΙΣΤ΄ στίχοι 19 – 31 :

«19 Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ' ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.»

Μετάφραση :

19 «Κάποτε ὑπῆρχε ἕνας πλούσιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐφοροῦσε πορφύραν καὶ λινὰ ἐνδύματα καὶ ἐζοῦσε καθημερινῶς μέσα σὲ μεγάλην πολυτέλειαν.

20 Κοντὰ εἰς τὴν πύλην του ἦτο ξαπλωμένος ἕνας πτωχός, ὀνομαζόμενος Λάζαρος, γεμᾶτος πληγές,

21 ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε νὰ χορτάσῃ ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἀκόμη καὶ τὰ σκυλιὰ ἐσυνείθιζαν νὰ ἔρχωνται καὶ νὰ γλύφουν τὶς πληγές του.

22 Συνέβη δὲ νὰ πεθάνῃ ὁ πτωχὸς καὶ νὰ φερθῇ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ.

23 Ἐπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Εἰς τὸν ᾅδην, ὅπου ἐβασανίζετο, ἐσήκωσε τὰ μάτια του καὶ βλέπει ἀπὸ μακρυὰ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Λάζαρον εἰς τοὺς κόλπους του.

24 Καὶ ἐφώναξε καὶ εἶπε, «Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησέ με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρον νὰ βουτήξῃ τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του σὲ νερὸ καὶ νὰ δροσίσῃ τὴν γλῶσσα μου, διότι ὑποφέρω μέσα σ’ αὐτὴν τὴν φλόγα».

25 Ἀλλ’ ὁ Ἀβραὰμ εἶπε, «Παιδί μου, θυμίσου ὅτι σὺ ἀπήλαυσες τὰ ἀγαθά σου σου εἰς τὴν ζωήν σου ὅπως καὶ ὁ Λάζαρος τὰ κακά· τώρα ὅμως αὐτὸς ἐδῶ παρηγορεῖται καὶ σὺ ὑποφέρεις.

26 Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει μεταξύ μας ἕνα μεγάλο χάσμα ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ περάσουν ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ διαβοῦν ἀπ’ ἐδῶ σ’ ἐσᾶς, οὔτε καὶ ἀπ’ ἐκεῖ σ’ ἐμᾶς».

27 Τότε εἶπε, «Σὲ παρακαλῶ λοιπόν, πατέρα, νὰ τὸν στείλῃς στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου,

28 διότι ἔχω πέντε ἀδελφούς, νὰ τοὺς νουθετήσῃ, διὰ νὰ μὴ ἔλθουν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν τῶν βασάνων».

29 Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἀβραάμ, «Ἔχουν τὸν Μωϋσῆν καὶ τοὺς προφήτας, ἂς τοὺς ἀκούσουν».

30 Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Ὄχι, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐὰν κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς πάη σ’ αὐτούς, θὰ μετανοήσουν».

31 Ἀλλ’ ὁ Ἀβραὰμ τοῦ ἀπήντησε, «Ἐὰν δὲν ἀκοῦνε τὸν Μωϋσῆν καὶ τοὺς προφήτας, δὲν θὰ πεισθοῦν καὶ ἂν ἀκόμη ἀναστηθῇ κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκρούς».

Μέτα την ανάγνωση του αρχαίου αλλά και του μεταφρασμένου κειμένου της περικοπής είπαμε κάποια πράγματα πάνω στα σημεία που έκαναν εντύπωση στα παιδιά. Με τη συζήτηση ύστερα προσπάθησε ο κατηχητής να τονίσει στα παιδιά την αξία της μετανοίας και της καρτερικής υπομονής των δοκιμασιών.

Δύο από τις σημαντικές και ουσιώδεις απορίες των παιδιών ήταν :

1.      Τι είναι Παράδεισος και τι η κόλαση(για άλλη μια φορά θέλησαν να ακούσουν τι είναι για αυτό ξανά ερώτησαν και σε αυτό το μάθημα);

Κατηχητής : Ο παράδεισος δεν είναι ένα ωραίο λιβάδι ή ένας ωραίος κήπος ή τέλος πάντων μια όμορφη τοποθεσία. Επίσης η κόλαση δεν είναι ένα καζάνι στο οποίο βράζουν οι αμαρτωλοί ούτε ένα μέρος που έχει ανυπόφορη ζέστη. Παράδεισος είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Άγιοι της Εκκλησίας, μας αλλά εύχομαι και εμείς, να βρεθούμε της διαρκούς επικοινωνίας με τον ουράνιο Πατέρα μας που θα μας γεμίζει χαρά. Θα γευόμαστε αυτή τη χαρά ανάλογο, με τον πνευματικό μας κόπο και τον αγώνα που κάναμε όσο βρισκόμασταν στη ζωή μέσα στο φθαρτό αυτό κόσμο. Η απερίγραπτη αυτή χαρά θα οφείλεται στην ένωση του Κτίστη με το κτίσμα Του  δηλαδή την κοινωνία του Θεού και δημιουργού με τον άνθρωπο και δημιούργημά Του. Ο Θεός μάλιστα δεν επιτρέπει να ενθυμούνται οι ανθρώπινες ψυχές την ύπαρξη της κολάσεως και ακόμα περισσότερο δεν επιτρέπει να βλέπουν αυτοί τους δικούς τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται στην κόλαση. Αυτό το κάνει ο Θεός από αγάπη γιατί αν δουν οι άνθρωποι του παραδείσου τους αδελφούς τους να βασανίζονται στην κόλαση θα στενοχωρηθούν και θα χάσουν την χαρά του παραδείσου. Από την άλλη, κόλαση είναι η κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να έχουν κοινωνία μεταξύ τους και ακόμα περισσότερο ούτε με τον Θεό.  Θα στερούνται την δυνατότητα να βλέπουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου.

2.      Μπορεί κάποιος από την κόλαση να πάει στον παράδεισο ή από τον παράδεισο στη κόλαση;

Κατηχητής : Δε μπορεί να πάει κάποιος από τον παράδεισο στη κόλαση. Αυτό είχε γίνει πριν τη δημιουργία του ανθρώπου από το πιο φωτεινό τάγμα των Αγγέλων, το τάγμα του Εωσφόρου. Οι Άγγελοι αυτοί υπερηφανεύτηκαν, θέλοντας και νομίζοντας πως είναι πιο φωτεινοί και πιο δυνατοί από τον Θεό με αποτέλεσμα να ξεπέσουν και να χάσουν αυτή την αγγελική τους δύναμη και την κοινωνία με τον Θεό. Ο εωσφόρος δηλαδή ο διάβολος λοιπόν θέλοντας να παρασύρει στην πνευματική καταστροφή τον άνθρωπο και να οδηγήσει στην απομάκρυνση από τον Θεό τους ανθρώπους προσπαθεί να διαβάλλει τον Θεό στους ανθρώπους. Αυτός ήταν εξάλλου η αιτία του προπατορικού αμαρτήματος εξαιτίας του οποίου αλλά και της έλλειψης μετανοίας του Αδάμ και της Εύας ο άνθρωπος έχασε τον Παράδεισο. Παρόλα αυτά ο Θεός γεμάτος Αγάπη έδωσε στον άνθρωπο την ευκαιρία όσο ζει στη γη να αγωνίζεται διαρκώς για την απόκτηση, με την βοήθεια του Θεού, του παραδείσου δηλαδή την επιστροφή του στην προ του προπατορικού αμαρτήματος κατάστασή του. Δεν τον αφήνει να ζει συνέχεια στη γη, που θα αποτελούσε μαρτύριο για τους ανθρώπους, αλλά τους αφήνει να διαλέξουν, με τον τρόπο ζωής τους, που θέλουν να ζήσουν την αιώνια ζωή τους. Από την κόλαση στο παράδεισο, είναι δύσκολο να διαβεί ο άνθρωπος γιατί πλέον δεν υπάρχει η δυνατότητα μετανοίας. Έχει όμως συμβεί όπως γράφει στο γεροντικό, άγιος γέροντας με πολύ προσευχή και νηστεία αλλά και κυρίως με πολύ Αγάπη και πόνο για τον υποτακτικό του να «συγκινήσει»  τον Θεό και να πάρει ο Θεός τον υποτακτικό του γέροντα από τη κόλαση και να τον βάλει στον Παράδεισο.

Στη συνέχεια ο κατηχητής θέλοντας να τονίσει στα παιδιά την συνέχεια της ζωής μετά το θάνατο και τη σημασία που έχει το να ζούμε δίπλα στον Χρίστο να τον αγαπήσουμε αληθινά και να βοηθούμε και τους συνανθρώπους μας με την ίδια αληθινή αγάπη, τους διάβασε ένα απόσπασμα από το βιβλίο « Αδελφοί Καραμαζώφ» του Φιοντόρ Ντοστογιέβσκι.:

«Σέ ἕνα χωριό ζοῦσε μιά σεβάσμια γερόντισσα. Τήν ἐκτιμοῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Μά πιό πολύ ἐκτιμοῦσε ἡ ἴδια τόν ἑαυτό της.

Μιά ἡμέρα, ἡ γερόντισσα αὐτή πέθανε ὅπως ὅλοι. Ἔκλεισε τά μάτια της καί «κοιμήθηκε». Μά ὅταν σέ λίγο ξύπνησε, στήν ἄλλη ζωή, διαπίστωσε (πρός μεγάλη ἀγανάκτησή της!), ὅτι εἶχε βρεθεῖ σέ μιά μεγάλη λίμνη φωτιά. Καί βλέποντας κάποια στιγμή τόν ἄγγελό της στήν ὄχθη, τοῦ φώναξε:

-Κάποιο λάθος ἔγινε! Ἐγώ, πρόσωπο σεβαστό, δέν ἔπρεπε νά βρίσκομαι ἐδῶ!

Ὁ ἄγγελος τήν συμπόνεσε. Καί φιλοτιμήθηκε νά ψάξει νά βρεῖ ἐλαφρυντικά, νά τήν βοηθήσει. Καί θυμήθηκε, ὅτι κάποτε εἶχε δώσει σέ μιά ζητιάνα ἕνα φρέσκο κρεμμύδι, πού ἔτυχε καί ὁ ἄγγελος τό εἶχε μαζί του. Κρατώντας το λοιπόν ἀπό τά φύλλα τῆς τό ἔρριξε μπροστά της.

-Πιάσε το, νά σέ τραβήξω ἔξω. (Τῆς εἶπε).

Ἐκείνη τό ἔπιασε. Καί ὁ ἄγγελος ἄρχισε νά τήν τραβάει ἔξω ἀπό τήν λίμνη-φωτιά. Καί βλέποντάς την νά βγαίνει ἀπό τό πῦρ τῆς κόλασης ἁρπάχτηκαν ἀπό ἐπάνω της (ἀπό τά πόδια της, ἀπό τά χέρια της, ἀπό τά ροῦχα της), ἄλλοι πολλοί· μέ τήν ἐλπίδα νά βγοῦν καί αὐτοί· νά σωθοῦν!

Ἀλλά ἡ σεβάσμια γερόντισσα θύμωσε ἐναντίον τους! Ἦταν κατάσταση αὐτή; Νά κρεμαστεῖ ἡ ἀληταρία τοῦ κόσμου ἀπάνω της;

Καί ἄρχισε νά τούς κλωτσάει μέ ἀγανάκτηση.

-Τί εἶναι ἐτοῦτο πάλι! Μέ τό δικό μου κρεμμύδι θέλουν νά σωθοῦν ὅλοι αὐτοί;

Καί τό βλαστάρι τοῦ κρεμμυδιοῦ κόπηκε. Καί ὅλοι αὐτοί, καί ἡ σεβάσμια γερόντισσα μαζί, ξανάπεσαν στό αἰώνιο πῦρ.

Καί τώρα μία ἐρώτηση-ἀπορία:

-Γιατί κόπηκε τό κρεμμύδι;

Ἀπάντηση:

-Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί θέλει νά ἔχουμε ἀγάπη. Ὅμως· ἡ γερόντισσα αὐτή δέν εἶχε ἀγάπη. Ἄν εἶχε ἀγάπη, θά ἔλεγε:

-Κάμε, Θεέ μου, μέ τήν εὐσπλαγχνία Σου, πιασμένοι ἀπό τοῦτο τό κρεμμύδι, νά βγοῦμε ὅλοι ἀπό ἐδῶ. Νά μή μείνει ἄνθρωπος στήν κόλαση κανένας.»

Ο κατηχητής στην αρχή της συζήτησης έκανε κάποια σχόλια και έδωσε κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις στα παιδιά για να καταλάβουν καλύτερα την ευαγγελική περικοπή. Οι επισημάνσεις ήταν οι εξής :

1.      πλούσιος: ο πλούσιος άνθρωπος έχει από το Θεό πλούτη όχι μόνο για να τρωγοπίνει, αλλά για να μπορεί να δείχνει αγάπη, να ελεεί κι αυτούς που δεν έχουν. Ο πλούσιος της παραβολής είναι τόσο εγωιστής και ευχαριστημένος μετα πλούτη του, ώστε να μην βλέπει δίπλα του έναν φτωχό άνθρωπο που υποφέρει

2.      Λάζαρος: ο Χριστός υποννοεί ότι ο Λάζαρος, παρά την φτώχεια και την αδυναμία του, είχε υπομονή και ταπείνωση. Γι’ αυτό ο Θεός μετά το θάνατο τον ανταμείβει

3.      τα ψίχουλα: σήμερα θα λέγαμε από τα σκουπίδια που αφήνουμε έξω από το σπίτι μας

4.      Αβραάμ: είναι ο γενάρχης των Εβραίων. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι όποιος άνθρωπος στη ζωή του ήταν καλός και είχε αγάπη για το Θεό ή έζησε αδικημένος, αναπαύεται στην αγκαλιά του Αβραάμ (εν κόλποις Αβραάμ).

5.      βασανιζόταν: η κόλαση είναι βασανιστήριο διότι ο άνθρωπος υπάρχει πλέον μόνος του, χωρίς τις αμαρτωλές συνήθειές του, χωρίς τα αγαθά του κυρίως χωρίς τον Θεό.

6.      τώρα αυτός χαίρεται: ο καθένας λαμβάνει στην άλλη ζωή ανάλογα με το τι έπραξε σ’ αυτήν εδώ. Αν ήταν ευτυχισμένος μόνο για τον εαυτό του, στην άλλη ζωή θα είναι μόνος του. Αν ήταν και για τους άλλους, τότε θα είναι στον Παράδεισο. Αν υπέφερε σ’ αυτήν τη ζωή με υπομονή, ταπείνωση και εμπιστοσύνη στο Θεό, τότε στην άλλη θα βρει την αγάπη που στερήθηκε.

7.      μακρινή απόσταση: δεν είναι εύκολο να περάσει ο άνθρωπος από την κόλαση στον παράδεισο γιατί δεν υπάρχει ο δρόμος της αγάπης

8.      στείλε το Λάζαρο στη γη: ο πλούσιος ενδιαφέρεται για τους συγγενείς του, να μην πάνε κι αυτοί στην κόλαση, διότι είναι κι αυτοί εγωιστές. Πιστεύει ότι το θαύμα της ανάστασης ενός νεκρού (άρα, κι αυτοί ήξεραν το Λάζαρο, έβλεπαν ότι ήταν φτωχός κι αυτοί δεν του έδειξαν αγάπη) θα τους οδηγήσει στην μετάνοια

9.      Άμα δεν πιστεύουν στα λόγια του Μωυσή: για να αλλάξει κανείς ζωή, να μετανοήσει και να αγαπήσει, δεν χρειάζονται θαύματα, αλλά η μελέτη και η υπακοή στα λόγια του Θεού, δηλαδή η πίστη

Στη συνέχεια ο κατηχητής με κάποιες ερωτήσεις προσπάθησε να περάσει τα βασικά νοήματα της περικοπής αυτής στα παιδιά αλλά και να ενθαρρύνει τη συζήτηση. Οι ερωτήσεις ήταν :

Α. Γιατί ο πλούσιος ήταν ασυγκίνητος στο δράμα του Λαζάρου;

Β. Τι είναι ο θάνατος; Σταματά ο άνθρωπος να υπάρχει όταν πεθάνει;

Γ. Τι είναι η Κόλαση και τι ο Παράδεισος;

Δ. Γιατί ο Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο;

Ε. Γιατί τα αδέρφια του πλούσιου είχαν ανάγκη ένα θαύμα για να μετανοήσουν για τη ζωή τους;

ΣΤ. Ο Αβραάμ ξεκαθαρίζει ότι η μελέτη του Λόγου του Θεού οδηγεί στον Παράδεισο. Γιατί οι άνθρωποι εμπιστεύονται τα χρήματά τους και την δύναμή τους και όχι το Ευαγγέλιο;

Ο κατηχητής πλησιάζοντας το τέλος της συζήτησης παρακάλεσε τα παιδιά φεύγοντας να έχουν πάντοτε στο νου τους :

1. Οι αδικίες αυτής της ζωής θεραπεύονται στην άλλη ζωή. Το πρόβλημα είναι όταν εμείς είμαστε αυτοί που αδικούμε.

2. Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει την Ανάσταση του Χριστού και την αιώνια ζωή. Αν πιστεύουμε σ’ αυτό και όχι στα χρήματα και τα αγαθά μας, τότε θα ζήσουμε τον Παράδεισο

3. Ο εγωισμός και η αδιαφορία για τον πλησίον οδηγούν τον άνθρωπο στην κόλαση. Γι’ αυτό χρειάζεται να μετανιώνουμε, να ελεούμε, να αγαπούμε.

Το μάθημα τελείωσε με το μήνυμα :

            Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει ότι η ζωή συνεχίζεται μετά το θάνατο και η αγάπη είναι αυτή που μας πάει στον Παράδεισο!!!

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.