Κατηχητικά Μαθήματα Αγοριών Γυμνασίου 2011-2012 Μέρος Γ ΄

Μέρος Γ΄

Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικά μαθήματα Γυμνασίου 2011-2012

Μαθήματα σε ενότητες :

Α΄ Ενότητα : Εισαγωγή- θεματολογία των φετινών μας συναντήσεων : Μάθημα 1

Β΄ Ενότητα : Περί Ταπεινώσεως : Μαθήματα 2, 3, & 4

Γ΄ Ενότητα : Περί Μετανοίας : Μαθήματα 5, 6, 7, 8, 9, & 10

Δ΄ Ενότητα : Περί Προσευχής : Μαθήματα 11, 12, 13, & 14

Ε΄ Ενότητα : Περί της εν Χριστώ Αγάπης : Μαθήματα 15, 16, 17, & 18

ΣΤ΄ Ενότητα : Περί Ελεημοσύνης : Μαθήματα 19, 20, & 22

Ζ΄ Ενότητα : Περί Θαυμάτων : Μάθημα 21

Η΄ Ενότητα : Διάφορα θέματα (καλοκαιρινές συναντήσεις) : Μαθήματα

23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, & 31

Νικόλαος Ανδριανάκης

Κατηχητικό μάθημα 10/03/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 10/03/2012

Μάθημα 17^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Σήμερα  συνεχίζοντας τη συζήτηση που είχαμε αρχίσει το προηγούμενο Σάββατο για την Αγάπη που πρέπει να έχουμε στο Θεό αλλά και στους αδελφούς μας, διαβάσαμε δυο χωρία από την Καινή Διαθήκη. Το πρώτο ήταν το κατά Λουκάν κεφάλαιο κγ στίχοι 33-35 :

33 Καὶ ὅτε ἀπῆλθον ἐπὶ τὸν τόπον τὸν καλούμενον Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ τοὺς κακούργους, ὃν μὲν ἐκ δεξιῶν ὃν δὲ ἐξ ἀριστερῶν.
34 Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔλεγε· πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι. Διαμεριζόμενοι δὲ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἔβαλλον κλῆρον.

35 Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν. Ἐξεμυκτήριζον δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες· ἄλλους ἔσωσε, σωσάτω ἑαυτόν, εἰ οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ τοῦ Θεοῦ ἐκλεκτός.

Μετάφραση:

33 Καὶ ὅταν ἦλθαν εἰς τὸν τόπον ποὺ ὠνομάζετο Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ τοὺς κακούργους, τὸν ἕναν εἰς τὰ δεξιά, καὶ τὸν ἄλλον εἰς τὰ ἀριστερά.

34 Ὁ Ἰησοῦς ἔλεγε, «Πατέρα, συγχώρησέ τους, διότι δὲν ξέρουν τί κάνουν». Ὅταν δὲ ἐμοίραζαν τὰ ἐνδύματά του, ἔρριξαν κλήρους.

35 Ὁ λαὸς ἐστεκότανε καὶ ἔβλεπε. Τὸν περιέπαιζαν δὲ μαζὶ μὲ αὐτοὺς καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ ἔλεγαν, «Ἄλλους ἔσωσε, ἂς σώσῃ τὸν ἑαυτόν του, ἐὰν αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς, ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ».

Η μεγαλύτερη απόδειξη της αληθινής Αγάπης του Θεού μας είναι η άδικη σταύρωση Του. Σταυρώθηκε από Αγάπη για εμάς. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας δείξει πως ο θάνατος και ο διάβολος δεν είναι αήττητος, αλλά ότι μπορούμε με τον προσωπικό μας αγώνα να πάμε και εμείς κοντά του στην Βασιλεία των ουρανών. Η Αγάπη του Χριστού είναι τόσο μεγάλη που επάνω στο σταυρό συγχωρεί ακόμα και τους σταυρωτές Του. Μας φαίνεται πολύ παράξενο κάποιος να μπορεί να βρίσκει τη δύναμη και να συγχωρεί τους εχθρούς του και ακόμα περισσότερο αυτούς που τον οδηγούν στον σαρκικό θάνατο. Έτσι θα πρέπει να κάνουμε και εμείς, ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε προς αυτή τη κατεύθυνση. Είναι εύκολο να μιλάμε για αγάπη προς τον πλησίον  μας ή ακόμα παραπάνω για αγάπη προς τους εχθρούς μας αλλά είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόζουμε τον Λόγο του Θεού. Όμως ανάλογα με την προσπάθεια μας ανταμειβόμαστε πνευματικά από το Θεό. Ανάλογα με το κόπο μας και τη θυσία μας εδώ σε αυτό το κόσμο, θα έχουμε και τις πνευματικές “απολαύσεις” και σε αυτή τη ζωή αλλά και στην αιώνια.

            Παρακάτω ακολουθεί το δεύτερο χωρίο της Καινής Διαθήκης, Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο   κεφάλαιο  στ :

1 Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς

τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.

2 Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν

ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.

3 Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά,

πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης·

4 ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν.

5 Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον,

 ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ

 Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα,

6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας.

7 Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα,

πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.

Κατηγορία ἐναντίον τοῦ Στεφάνου

8 Στέφανος δὲ πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ.

9 Ἀνέστησαν δέ τινες τῶν ἐκ τῆς συναγωγῆς τῆς λεγομένης Λιβερτίνων καὶ Κυρηναίων

 καὶ Ἀλεξανδρέων καὶ τῶν ἀπὸ Κιλικίας καὶ Ἀσίας συζητοῦντες τῷ Στεφάνῳ,

10 καὶ οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει.

11 Τότε ὑπέβαλον ἄνδρας λέγοντας ὅτι ἀκηκόαμεν αὐτοῦ

λαλοῦντος ρήματα βλάσφημα εἰς Μωυσῆν καὶ τὸν Θεόν·

12 συνεκίνησάν τε τὸν λαὸν καὶ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς,

καὶ ἐπιστάντες συνήρπασαν αὐτὸν καὶ ἤγαγον εἰς τὸ συνέδριον,

13 ἔστησάν τε μάρτυρας ψευδεῖς λέγοντας· ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται

ρήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ νόμου·

14 ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον

 καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωυσῆς.
15 Καὶ ἀτενίσαντες εἰς αὐτὸν ἅπαντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ

 εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου.

51 Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν,

ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς.

52 Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν;

καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου,

οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε·

53 οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε.

Θανάτωσις τοῦ Στεφάνου

54 Ἀκούοντες δὲ ταῦτα διεπρίοντο ταῖς καρδίαις αὐτῶν

καὶ ἔβρυχον τοὺς ὀδόντας ἐπ᾿ αὐτόν.

55 Ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν

εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ,

56 καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους

καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα.

57 Κράξαντες δὲ φωνῇ μεγάλῃ συνέσχον τὰ ὦτα αὐτῶν καὶ

ὥρμησαν ὁμοθυμαδὸν ἐπ᾿ αὐτόν,

58 καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. Καὶ οἱ μάρτυρες

ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου,

59 καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ,

δέξαι τὸ πνεῦμά μου.
60 Θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην.

Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη. Σαῦλος δὲ ἦν συνευδοκῶν τῇ ἀναιρέσει αὐτοῦ.

Μετάφραση :

Ἡ ἐκλογὴ τῶν ἑπτά

1 Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν

ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους,

ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.

2 Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον·

οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.

3 Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά,

πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης·

4 ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν.

5 Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον,

ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ

Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα,

6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας.

7 Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς

 τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.

Κατηγορία ἐναντίον τοῦ Στεφάνου

8 Στέφανος δὲ πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα

καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ.

9 Ἀνέστησαν δέ τινες τῶν ἐκ τῆς συναγωγῆς τῆς λεγομένης Λιβερτίνων

 καὶ Κυρηναίων καὶ Ἀλεξανδρέων καὶ τῶν ἀπὸ Κιλικίας καὶ Ἀσίας συζητοῦντες τῷ Στεφάνῳ,

10 καὶ οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει.

11 Τότε ὑπέβαλον ἄνδρας λέγοντας ὅτι ἀκηκόαμεν αὐτοῦ

λαλοῦντος ρήματα βλάσφημα εἰς Μωυσῆν καὶ τὸν Θεόν·

12 συνεκίνησάν τε τὸν λαὸν καὶ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς,

καὶ ἐπιστάντες συνήρπασαν αὐτὸν καὶ ἤγαγον εἰς τὸ συνέδριον,

13 ἔστησάν τε μάρτυρας ψευδεῖς λέγοντας· ὁ ἄνθρωπος οὗτος

οὐ παύεται ρήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ νόμου·

14 ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος

οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωυσῆς.
15 Καὶ ἀτενίσαντες εἰς αὐτὸν ἅπαντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ

εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου.

Θανάτωσις τοῦ Στεφάνου

54 Ἐνῷ ἄκουαν αὐτά, ὠργίσθησαν καὶ ἔτριζαν τὰ δόντια τους ἐναντίον του.

55 Ἀλλ’ ὁ Στέφανος γεμᾶτος Πνεῦμα Ἅγιον προσήλωσε τὸ βλέμμα του

εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶδε τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Ἰησοῦν

νὰ στέκεται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ,

56 καὶ εἶπε, «Βλέπω τοὺς οὐρανοὺς ἀνοικτοὺς καὶ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου

νὰ στέκεται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ».

57 Αὐτοὶ ἐφώναξαν μὲ δυνατὴν φωνήν, ἐβούλωσαν τὰ αὐτιά τους

καὶ ὥρμησαν ὅλοι μαζὶ ἐπάνω του,

58 καὶ ἀφοῦ τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν, τὸν ἐλιθοβολοῦσαν.

Οἱ μάρτυρες ἔβαζαν τὰ ἐνδύματά τους κοντὰ στὰ πόδια κάποιου νέου, ποὺ ὠνομάζετο Σαῦλος

59 καὶ λιθοβολοῦσαν τὸν Στέφανον, ὁ ὁποῖος ἐπεκαλεῖτο καὶ ἔλεγε,

 «Κύριε Ἰησοῦ, δέξου τὸ πνεῦμα μου».
60 Ἀφοῦ δὲ ἐγονάτισε ἐφώναξε μὲ φωνὴν δυνατήν,

«Κύριε, μὴ λογαριάσῃς εἰς αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτήν».

Και από αυτό το χωρίο βλέπουμε από τη μια το πάθος, τη ζήλεια, το φθόνο, το μίσος και τη θέληση για την άδικη θανάτωση του Αγίου Στεφάνου αλλά από την άλλη βλέπουμε την πνευματική δύναμη, την παρρησία μα πιο πολύ από όλα την Αγάπη του Αγίου απέναντι και στο Θεό αλλά και στους ανθρώπους που αδίκως τον οδηγούν στο θάνατο. Διαβάζουμε και εδώ πως και ο Άγιος Στέφανος παρακαλεί να συγχωρέσει ο Θεός τους ανθρώπους που τον λιθοβολούν, αλλά και βλέπουμε την δύναμη της Αγάπης του Αγίου προς τον Θεό που είναι αυτή που γεννάει την Αγάπη του προς αυτούς. Υπομένει τον πόνο και η καθαρή Αγάπη του δε λυγίζει. Ούτε γογγίζει απέναντι στο Θεό αλλά ούτε και αντιδράει στους χλευασμούς και στα άδικα κατηγορητήρια και κτυπήματα των ανθρώπων που άδικα τον οδηγούν στο θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι η Αγάπη του ήταν αληθινή και  ανόθευτη και ήταν αυτή που τον οδήγησε δίπλα στο Θεό.

            Από τα δυο χωρία μπορούμε να βγάλουμε δύο συμπεράσματα. Από την μια, τη δύναμη της Αγάπης, της αληθινής Αγάπης, που μπορεί να φτάσει στο σημείο να συγχωρέσει κάποιος τους ίδιους τους ανθρώπους που τον οδηγούν σε άδικο θάνατο. Και από την άλλη, πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο από όσα μας δίδαξε ο Θεός. Πολλές φορές λέμε δε μπορώ, δεν είμαι Θεός για να το κάνω. Ή λέμε είναι πέραν των δυνατοτήτων μου. Όχι δεν είναι έτσι. Όπως γράφει και ο Ευαγγελιστής  Άγιος Λουκάς στο κεφάλιαο κεφάλαιο 18 στίχοι 27 “Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρα τω θεώ εστί”. Πρέπει λοιπόν να παρακαλάμε τον Θεό στη ζωή μας να προσπαθούμε να τον αγαπήσουμε και συγχρόνως να μείνουμε στην Αγάπη του. Να προσπαθούμε να μην κάνουμε αμαρτίες και απομακρυνόμαστε από αυτόν. Και έτσι κοντά σε αυτόν, κοντά στην Αγάπη Του τίποτα δε θα μας φαίνεται δύσκολο και τίποτα δε θα μας είναι ακατόρθωτο. Όπως γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Άγιος Παύλος κεφάλαιο 8 στίχοι 31 “ ει ο Θεός υπέρ ημών τις καθ΄ημών;”. Αυτό εξάλλου το αποδυκνύει και το μαρτυρικό τέλος του Αγίου  Στεφάνου που ήταν άνθρωπος σαν και εμάς και χωρίς να έχει την θεϊκη φύση που είχε ο Χριστός κατάφερε και βρήκε την δύναμη να παρακαλέσει τον Θεό να συγχωρέσει αυτούς που άδικα τον λιθοβόλισαν.

Στο τέλος του μαθήματος αναφερθήκαμε, πάλι, στην πολύ όμορφη προσευχή της Παναγίας μας, τους Χαιρετισμούς της. Αυτή τη φορά προχωρήσαμε στην ανάγνωση του κειμένου στο πρωτότυπου της πρώτης στάσης με τα γράμματα Ο και Π, και στην μετάφρασή του και αναφερθήκαμε στα όμορφα και πλούσια πνευματικά νοήματα.

Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·

Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα· χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.

Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.

Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.

Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα· χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐλύθη παράβασις! χαῖρε δι᾿ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος.

Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας· χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ μέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον· ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.

Μετάφραση

Ὁλόκληρος βρισκόταν κάτω στὴ γῆ, κι ὡστόσο δὲν ἀπουσίαζε ἀπὸ τὰ ἄνω (τὸν οὐρανὸ) ὁ ἀπερίγραπτος Υἱὸς καὶ Λόγος (τοῦ Θεοῦ). Κι αὐτὸ ἔγινε μὲ θεϊκὴ συγκατάβαση κι ὄχι μὲ τοπικὴ μετακίνηση· κι ἔτσι συντελέστηκε ἡ γέννηση ἀπὸ Παρθένο ἀφιερωμένη στὸ Θεό, ἡ ὁποία ἀκούει αὐτά·

Χαῖρε, χώρα ποὺ χώρεσες τὸν ἀχώρητο Θεό· χαῖρε, θύρα τοῦ σεπτοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ γιὰ τοὺς ἀπίστους εἶσαι ἀμφίβολο ἄκουσμα· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶσαι ἀναμφίβολο καύχημα.

Χαῖρε, ὄχημα πανάγιο (τοῦ Χριστοῦ) ποὺ κάθεται πάνω στὰ Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα ὑπερτέλειο Ἐκείνου ποὺ κάθεται στὰ Σεραφείμ.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἕνωσες μεταξύ τους τὰ ἀντίθετα· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ συνδύασες τὴν παρθενία μὲ τὴ μητρότητα.

Χαῖρε, ἐσὺ μὲ τὴν ὁποία καταλύθηκε ἡ παράβαση, χαῖρε, ἐσὺ χάρη στὴν ὁποία ἀνοίχτηκε ὁ Παράδεισος.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ᾿σαι τὸ κλειδὶ τῆς βασιλείας (τοῦ Χριστοῦ)· χαῖρε, ἐσὺ ἡ ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

Χαῖρε Νύμφη, ἀνύμφευτε.

Κάθε φύση Ἀγγέλων κατεπλάγη γιὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεὼς Σου· γιατὶ ἔβλεπε τὸν ἀπρόσιτο Θεό, νὰ γίνεται προσιτὸς σὲ ὅλους ἄνθρωπος, νὰ συναναστρέφεται μαζί μας καὶ νὰ ἀκούει ἀπὸ ὅλους τὸ Ἀλληλούϊα.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα 17/03/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 17/03/2012

Μάθημα 18^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Πριν ολοκληρώσουμε τα μαθήματα-συζητήσεις μας περί της μεγάλης αρετής της Αγάπης, αφιερώσαμε και αυτό το μάθημα για την Αγάπη, έτσι όπως μας συμβουλεύει ο γέροντας Πορφύριος. Σε αυτό το μάθημα διαβάσαμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο που αναφέρετε στη ζωή του και στις νουθεσίες του « Βίος και Λόγοι ».

Αναφέρει ο γέροντας Πορφύριος :

 « Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας.»

«Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει από τους ανθρώπους. Γιατί «ο μην αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;».Να αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση δεν είναι αληθινή, δεν είναι γνήσια, είναι ιδιοτελής.»

«Πάνω από όλα είναι η αγάπη. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί παιδιά μου είναι η αγάπη για τον άλλο, την ψυχή του. Ότι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό.»

«Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έρθει μέσα μας η Θεία Χάρις, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μην μας στεναχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσουμε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται. Ας μην ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξη μας να είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας τη ψυχή για εκείνους. Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζουμε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.»

«Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς το πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού σε όλους τους ανθρώπους.» «Ήταν ένας ασκητής και είχε δύο υποτακτικούς. Προσπαθούσε πολύ να τους ωφελήσει και να τους κάνει καλούς. Είχε, όμως,την ανησυχία αν όντως προχωρούν στην πνευματική ζωή, αν προοδεύουν κι αν είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία του Θεού. Περίμενε ένα σημάδι για αυτό από το Θεό, αλλά δεν έπαιρνε καμιά απάντηση. Κάποια ημέρα θα γινόταν αγρυπνία στην εκκλησία άλλης σκήτης που απείχε πολλές ώρες από τη δική τους. Έπρεπε να γίνει πορεία μες την έρημο. Έστειλε τους υποτακτικούς του από το πρωί, ώστε να φθάσουν νωρίς, για να τακτοποιησουν την εκκλησία, κι ο Γέροντας θα πήγαινε το απόγευμα. Οι υποτακτικοί είχαν προχωρήσει αρκετά, όταν ξαφνικά άκουσαν βογγητά. Ήταν ένας άνθρωπος βαριά τραυματισμένος και ζητούσε βοήθεια:

-          Πάρτε με, σας παρακαλώ, τους έλεγε, γιατί εδώ είναι ερημιά, κανείς δε περνάει, ποιος θα μπορέσει να με βοηθήσει; Εσείς είστε δύο. Σηκώστε με και οδηγήστε με στο πρώτο χωριό.

-          Δεν μπορούμε! Του είπαν. Βιαζόμαστε να πάμε για την αγρυπνία, έχουμε πάρει εντολή να ετοιμάσουμε.

-          Πάρτε με, σας παρακαλώ! Αν με αφήσετε, θα πεθάνω, θα με φάνε τα θηρία.

-          Δεν μπορούμε! Τι να κάνουμε, πρέπει να πάμε στο καθήκον μας.

Και έφυγαν. Το απόγευμα ξεκίνησε ο Γέροντας για την αγρυπνία. Πέρασε από τον ίδιο δρόμο. Έφθασε και στο μέρος που ήταν ο τραυματισμένος. Τον βλέπει τον πλησιάζει και του λέει:

-          Τι έπαθες άνθρωπε του Θεού; Τι έχεις; Από πότε είσαι εδώ; Δεν σε είδε κανείς;

-          Πέρασαν το πρωί δύο μοναχοί και τους παρεκάλεσα  να με βοηθήσουν, αλλά βιαζόντουσαν να πάνε στην αγρυπνία.

-          Θα σε πάρω εγώ. Μην ανησυχείς! Του λέει.

-          Δεν μπορείς εσύ, είσαι γέροντας, δεν μπορείς να με σηκώσεις, αδύνατον!

-          Όχι θα σε πάρω! Δεν μπορώ να σε αφήσω!

-          Μα δεν μπορείς να με σηκώσεις.

-          Θα σκύψω, και συ πιάσου από πάνω μου και λίγο λίγο θα σε πάω σε κανένα κοντινό χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αύριο, θα σε φθάσω.

Και τον πήρε με μεγάλη δυσκολία κι άρχισε να βαδίζει με το βάρος εκείνο μες την άμμο πάρα πολύ δύσκολα. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι και σκεπτόταν : « Έστω και σε τρεις μέρες θα φθάσω». Καθώς όμως προχωρούσε, άρχισε να νιώθει το φορτίο του πιο ελαφρό, πιο ελαφρό και σε κάποια  στιγμή αισθάνθηκε σαν να μην κρατάει τίποτα. Τότε γυρίζει πίσω να δει τι συμβαίνει και βλέπει με έκπληξη πάνω του έναν άγγελο. Ο άγγελος του είπε:

-          Με έστειλε ο Θεός να σε πληροφορήσω ότι οι δύο υποτακτικοί σου δεν είναι άξιοι της Βασιλείας του Θεού, γιατί δεν έχουν αγάπη.

Στο τέλος του μαθήματος αναφερθήκαμε, πάλι, στην πολύ όμορφη προσευχή της Παναγίας μας, τους Χαιρετισμούς της. Αυτή τη φορά προχωρήσαμε στην ανάγνωση του κειμένου στο πρωτότυπου της πρώτης στάσης με τα γράμματα Ρ και Σ, και στην μετάφρασή του και αναφερθήκαμε στα όμορφα και πλούσια πνευματικά νοήματα.

Ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τό, πῶς καὶ Παρθένος μένεις, καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν·

Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον· χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.

Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.

Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα· χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.

Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.

Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι· χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι᾿ ἡμᾶς ἐφάνη καθ᾿ ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεὸς ἀκούει· Ἀλληλούϊα.

Μετάφραση

Τοὺς ἐπιδέξιους ρήτορες, τοὺς βλέπουμε σὰν ψάρια ἄφωνα νὰ στέκονται μπροστὰ στὸ μυστήριό σου Θεοτόκε· γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν πῶς καὶ Παρθένος ἔμεινες καὶ μπόρεσες νὰ γεννήσεις. Ἐμεῖς ὅμως θαυμάζοντας τὸ μυστήριο, σοῦ φωνάζουμε μὲ πίστη·

Χαῖρε, δοχεῖο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, χαῖρε ταμεῖο τῆς πρόνοιάς Του.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἀποδείχνεις ἄσοφους τοὺς φιλοσόφους· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἐλέγχεις ὡς ἄμυαλους τοὺς τεχνολόγους.

Χαῖρε, γιατὶ μὲ σένα ἀποδείχτηκαν ἀνόητοι οἱ διαβόητοι συζητητές· χαῖρε, γιατὶ μὲ σένα ἐξαφανίστηκαν οἱ μυθοπλάστες.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ διαλύεις τοὺς περίπλοκους συλλογισμοὺς καὶ σοφίες τῶν Ἀθηναίων· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ γεμίζεις (μὲ ἀνθρώπινες ψυχὲς) τὰ δίχτυα τῶν πνευματικῶν ψαράδων.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἀνασύρεις ἀπὸ τὸ βυθὸ τῆς ἄγνοιας, χαῖρε ἐσὺ ποὺ φωτίζεις πολλοὺς μὲ θεία γνώση.

Χαῖρε, πλοῖο αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦνε, χαῖρε, λιμάνι αὐτῶν ποὺ ταξιδεύουν στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς.

Χαῖρε Νύμφη, ἀνύμφευτε.

Θέλοντας νὰ σώσει τὸν κόσμο Ἐκεῖνος ποὺ γιὰ χάρη μας τὸν κόσμησε, ἦλθε πρὸς αὐτὸν μὲ δική του πρωτοβουλία. Καὶ ὄντας Ποιμένας, ὡς Θεός, γιὰ χάρη μας φάνηκε ὅμοιος μὲ μᾶς ἄνθρωπος, καὶ κάλεσε ἔτσι (στὴ σωτηρία) τοὺς ὅμοιους μὲ Αὐτόν, ποὺ ὡς Θεὸς ἀκούει· Ἀλληλούϊα.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα 24/03/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 24/03/2012

Μάθημα 19^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Από αυτό το μάθημα ξεκινήσαμε να μιλάμε για την ελεημοσύνη. Μια πράξη που βοηθάει πολύ στον πνευματικό αγώνα κάθε Χριστιανού. Μια πράξη μέσα από την οποία ο ίδιος ο Θεός έκφρασε την Αγάπη του από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου.

            Πολλοί έχουν συνδυάσει την ελεημοσύνη με κάποια δωρεά τροφίμων ή χρημάτων ή οτιδήποτε άλλο υλικό αγαθό. Όμως υπάρχει και η πνευματική ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη αυτή είναι πιο ανώτερη. Είναι αυτή που δίνει δύναμη στους αδύναμους, απογοητευμένους και απελπισμένους ανθρώπους όταν φυσικά οι ίδιοι τη ζητήσουν. Ποιος όμως, παιδιά, είναι αυτός που ελεεί; Είναι ο Θεός. Και πότε μας ελεεί; Όταν εμείς τον αφήσουμε να μιλήσει στις καρδιές μας. Όταν ας πούμε ερχόμαστε στην εκκλησία και συμμετέχουμε στα ιερά μυστήρια Αυτής. Όταν προσέχουμε τα λόγια των προσευχών που εκφωνούν οι ιερείς και ψάλλουν οι ψάλτες. Τότε αισθανόμαστε όλοι, άλλοι λίγο άλλοι πολύ, μια εσωτερική αλλοίωση μια πνευματική ανάπαυση, μια αίσθηση θάρρους για να συνεχίσουμε με αποφασιστικότητα και αγωνιστικό πνεύμα την πνευματική μας πορεία προς τη σωτηρία της ψυχής μας. Αυτή είναι μια μορφή πνευματικής αλλοίωσης. Επίσης όλη η παράδοση της Εκκλησίας μας, προφορική και γραπτή, αποτελεί και αυτή Έλεος του Θεού για τα αδύναμα δημιουργήματά Του. Όταν διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη που κρατάτε στα χέρια σας ή όταν διαβάζουμε οποιοδήποτε άλλο πνευματικό βιβλίο(Παλαιά Διαθήκη, λόγοι Αγίων Πατέρων, κα) πάλι ωφελούμαστε, και αυτό είναι μορφή ελέους που πηγάζει από το Θεό για τις ψυχές μας.

            Στην ελεημοσύνη, που οφείλουμε εμείς οι άνθρωποι να κάνουμε και να γινόμαστε μιμητές του Χριστού, πάντοτε για τη σωτήρια της ψυχής μας και για την ωφέλεια του ελεημένου αδερφού μας, θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποια πράγματα, τα οποία είναι γραμμένα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

            Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο ε΄ στίχο 7 διαβάζουμε :

Πρωτότυπο

7 Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.

Μετάφραση

7 Μακάριοι εἶναι οἱ ἐλεήμονες, διότι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν.

Βλέπουμε πως και μόνο από αυτό το στίχο, των Μακαρισμών, πόση ωφέλεια θα λάβουμε από τον Θεό, αν κάνουμε ελεημοσύνη. Καταλαβαίνουμε πως ο Θεός μετράει τη καλή διάθεση του κάθε ανθρώπου να βοηθήσει τον πλησίον του, τον συνάνθρωπό του, και έτσι και ο Θεός με την σειρά Του θα τον ελεήσει και αυτόν. Και εσείς παιδιά μου μπορεί να μην έχετε την δυνατότητα να δώσετε σε κάποιον ζητιάνο φαγητό ή χρήματα, όμως μπορείτε να κάνετε άλλου είδους ελεημοσύνη. Μπορείτε να μιλήσετε στους φίλους σας στο σχολείο για τον Χριστό, για την Αγάπη Του, να τους προσκαλέσετε στο κατηχητικό και στις δραστηριότητες της ενορίας μας. Επίσης μπορείτε να βοηθήσετε κάποιον που χρειάζεται βοήθεια είτε αυτός είναι ένας συμμαθητής σας και έχει προβλήματα στα μαθήματά του, είτε είναι ένας ηλικιωμένος και σας ζητάει να τον βοηθήσετε να μεταφέρει τα ψώνια του στο σπίτι του. Η πιο δυνατή μορφή ελεημοσύνης, να γνωρίζεται, πως είναι η προσευχή προς τους αδύναμους συνανθρώπους μας. Για αυτό θα πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό και στην Παναγία μας για αυτούς. Όλα αυτά είναι όσο και αν σας φαίνονται περίεργο πράξεις ελεημοσύνης που γίνονται με Αγάπη και διάθεση θυσίας για τους αδελφούς μας που μας έχουν ανάγκη.

            Διακόπτοντας, προς το παρόν, για σήμερα την συζήτηση περί ελεημοσύνης, πριν ολοκληρώσουμε το μάθημα, αναφερθήκαμε  στην ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου.

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δὲ ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»

Η προσευχή αυτή είναι μικρή σε μέγεθος, αλλά γεμάτη σε πνευματική δύναμη. Αγγίζει βαθειά τη ψυχή των ανθρώπων και προκαλεί κατάνυξη και συντριβή. Διαβάζεται σε όλες τις ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής εκτός Σαββάτου και Κυριακής. Από τη μελέτη του περιεχομένου της προσευχής παρατηρούμε ότι ζητάμε από το Θεό να μας φυλάει από τέσσερα κακά πνεύματα και να μας χαρίζει τέσσερα καλά πνεύματα,  αρετές.

            Παρακάτω ακολουθεί η ερμηνεία της προσευχής αυτής από τον Αρχιμανδρίτη Θεόκλητο Λεγάτο, η οποία μας βοήθησε να συζητήσουμε την ευχή αυτή.

«Τὰ τέσσερα κακὰ πνεύματα δὲν εἶναι ἄλλα, ἀπὸ τὰ πνεύματα τοῦ πονηροῦ ποὺ ἀσταμάτητα μᾶς πολεμοῦν καὶ θέλουν νὰ μᾶς ὑποτάξουν στὸ διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μὴν ἐπιτρέψει τὴν ὑποδούλωσή μας σ᾿ αὐτά. Ἡ ὑποδούλωση αὐτὴ θὰ μᾶς φέρει στὴν αἰώνιο κόλαση. Γιατί ὅμως ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ἀναφέρει μόνο τέσσερα; Ἡ ἐπιλογὴ δὲν ἔγινε χωρὶς λόγο. Θὰ τὸ δείξουμε στὴ συνέχεια.

Πνεῦμα ἀργίας: Δὲν ἀναφέρεται στὴ σωματικὴ ἀργία. Ὁ Ἅγιος ἔχει ὑπ᾿ ὄψη του μιὰ ἄλλη ἀργία ποὺ εἶναι βλαβερὴ καὶ καταστροφικὴ γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή. Εἶναι ἡ μὴ ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νὰ γίνει ἅγιος. Τὸ ὅτι δὲν φθάνουν πολλοὶ ἄνθρωποι στὴν ἁγιότητα, στὴ θέωση, αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ὀκνηρία, τὴν ἀργία, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ στασιμότητα.

Πνεῦμα περιεργείας: Ἡ περιέργεια κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες δὲν ἔχει τὴν ἔννοια, ποὺ τῆς δίδουμε σήμερα. Εἶναι ἡ προσκόλληση στὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἡ περιέργεια εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀργία. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πνευματικά, ἀναζητᾶ μία ἀπατηλὴ ὁλοκλήρωση στὰ γήινα, στὰ φθαρτά, στὰ ἐγκόσμια.

Πνεῦμα φιλαρχίας: Εἶναι τὸ πνεῦμα ποὺ ἀλλάζει τὴν συμπεριφορά μας ἔναντι τοῦ συνανθρώπου. Εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς τυραννίας καὶ τοῦ ἀτομισμοῦ. Ἡ ἀληθινὴ ἐξουσία εἶναι διακονία καὶ ὑπηρεσία στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου. Ὅταν ἡ φροντίδα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στραμμένη στὰ ὑλικὰ γίνεται δοῦλος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ μεταβάλλεται σὲ πράγμα χωρὶς ἀξία καὶ περιεχόμενο.

Πνεῦμα ἀργολογίας: Σύμφωνα μὲ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἐξευτελισμὸς τοῦ πιὸ πολύτιμου δώρου τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ χαρίσματος τοῦ λόγου. Ἡ ἀκατάσχετη φλυαρία δείχνει ἕνα ἀκατάστατο ψυχικὸ κόσμο. Ὁ Κύριος μᾶς λέγει ὅτι θὰ δώσουμε λόγο καὶ γιὰ ἕνα ἀργὸ λόγο μας.

Τὰ τέσσερα κακὰ πνεύματα συνδέονται μεταξύ τους καὶ σχηματίζουν ἕνα κατήφορο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ καταστροφή. Ἀπὸ τὴν ἀργία γιὰ τὴ σωτηρία, ὁ ἄνθρωπος ἐπιδίδεται στὴν ἀπατηλὴ περιέργεια, ἀπὸ τὴν περιέργεια στὴν φιλαρχία, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀργολογία.

Στὸ δεύτερο μέρος τῆς προσευχῆς ὁ Ἅγιος ἀναφέρει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ πνεῦμα ταπεινοφροσύνης, σωφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης.

Ἡ σωφροσύνη: Δηλώνει τὴν ἁγνότητα ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα τῆς σάρκας. Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ἐπιτρέπεται ὁ μολυσμός του μὲ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ἁγνότητα τοῦ σώματος προϋποθέτει τὴν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα τῆς ἀπαθείας, τῆς καθαρῆς ἀπὸ τὰ πάθη ψυχῆς.

Πνεῦμα ταπεινοφροσύνης: Εἶναι τὸ ταπεινὸ φρόνημα ἔναντι τοῦ Ἁγίου καὶ τελείου Θεοῦ. Ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ τίποτε δικό μας. «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», λέγει ὁ Κύριος. Ἡ ταπείνωση φέρει τὴ χάρη τοῦ Κυρίου καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πνεῦμα ὑπομονῆς: Ἡ ὑπομονὴ συνδέεται μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Ὁ ἄνθρωπος ὑπομένει μὲ πίστη ὅλες τὶς δυσκολίες, θλίψεις, πόνους καὶ ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Προσβλέπει μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἀγάπη στὴν πρόνοια τοῦ Κυρίου.

Τέλος, ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση ὅλων τῶν ἀρετῶν. Ὅποιος ἔχει σωφροσύνη, ἔχει καὶ ταπείνωση καὶ ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ὑπάρχει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Οἱ τέσσερις αὐτὲς ἀρετὲς – χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος – σχηματίζουν μία σκάλα ποὺ μᾶς ἀνεβάζει στὸν οὐρανό. Ἡ ἁγνότητα θεραπεύει τὴν ἄρρωστη ἀπὸ τὴν ἀργολογία ψυχή μας, ἡ ταπεινοφροσύνη μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους, ἡ ὑπομονὴ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση στὰ πράγματα καὶ τέλος ἡ ἀγάπη θεραπεύει τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴ σωτηρία. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης ὅλα ἀρχίζουν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τελειώνουν σ᾿ Αὐτόν.

Ἀδελφοί μου, ἡ περίοδος ποὺ διανύουμε εἶναι περίοδος προετοιμασίας καὶ κατανύξεως. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ στὴν προσευχή του προτρέπει ὅλους μας νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο δυὸ τινά: 1ον νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ κακὰ πνεύματα ποὺ ἀπομακρύνουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ 2ον νὰ μᾶς χαρίσει τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἂς εἶναι καθημερινὸ καὶ ἐπίμονο τὸ αἴτημα αὐτό. Μόνο λουσμένοι μέσα στὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος θὰ γιορτάσουμε ἀληθινὰ τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. »

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα 31/03/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 31/03/2012

Μάθημα 20^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Συνεχίζοντας τη συζήτηση μας περί της ελεημοσύνης διαβάσαμε και συζητήσαμε ένα χωρίο της Καινής Διαθήκης, κατά Ματθαίον κεφάλαιο στ΄ στίχοι 1 – 5

1 Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δὲ μήγε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

2 Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ρύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.

3 Σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου,

4 ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.

Μετάφραση :

1 «Προσέχετε νὰ μὴν κάνετε τὴν ἐλεημοσύνην σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ σᾶς ἰδοῦν· ἀλλοιῶς, δὲν θὰ ἔχετε ἀνταμοιβὴν ἀπὸ τὸν Πατέρα σας, ποὺ εἶναι εἰς τοὺς οὐρανούς.

2 Ὅταν λοιπὸν κάνῃς ἐλεημοσύνην, μὴ τὸ διαλαλήσῃς μπροστά σου, ὅπως κάνουν οἱ ὑποκριταὶ εἰς τὰς συναγωγὰς καὶ εἰς τοὺς δρόμους, διὰ νὰ τοὺς θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι αὐτοὶ ἔχουν λάβει τὴν ἀνταμοιβήν τους.

3 Ὅταν κάνῃς ἐλεημοσύνην, ἄς μὴν γνωρίζῃ τὸ ἀριστερό σου χέρι τὶ κάνει τὸ δεξί,

4 διὰ νὰ γίνεται ἡ ἐλεημοσύνη σου εἰς τὰ κρυφὰ καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶ γίνεται εἰς τὰ κρυφά, θὰ σὲ ἀνταμείψῃ εἰς τὰ φανερά».

Εδώ ο ευαγγελιστής, μας περιγράφει πως πρέπει να γίνεται η κατά Χριστό ελεημοσύνη. Ξεκινάει λέγοντας πως δεν πρέπει να γίνεται η ελεημοσύνη μας μπροστά στους ανθρώπους, γιατί έτσι δε θα έχουμε καμία ανταμοιβή από τον ουράνιο πατέρα μας. Όταν κάνεις την ελεημοσύνη μη το φωνάζεις, μη το δημοσιεύεις, θα λέγαμε εμείς σήμερα, για να σε θαυμάσουν και να σε επαινέσουν οι γύρω άνθρωποι. Όσοι κάνουν έτσι, δε λαμβάνουν ανταμοιβή από το Θεό γιατί έχουν ανταμειφτεί ήδη από τους επαίνους των ανθρώπων. Μάλιστα τόσο κρυφή πρέπει να είναι η ελεημοσύνη που και αυτός που κάνει ελεημοσύνη να μην το ξέρει «ἄς μὴν γνωρίζῃ τὸ ἀριστερό σου χέρι τὶ κάνει τὸ δεξί,». Δε θα πρέπει να σκεφτόμαστε από μέσα μας τι καλό κάναμε. Να μη το συζητάμε ούτε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε μόνο, όταν την ελεημοσύνη την κάνουμε κρυφά, ο Θεός θα μας ανταμείψει και μάλιστα φανερά-όπως λέει ο ίδιος εξάλλου στο Ευαγγέλιο. Όμως θα πρέπει να προσέχουμε να μην κάνουμε ελεημοσύνη μόνο και μόνο για να μας ανταμείψει ο Θεός ή για να έχουμε ήσυχη την πνευματική, χριστιανική μας συνείδηση αλλά να κάνουμε ελεημοσύνη από αληθινή Αγάπη στο Θεό αλλά και στον άνθρωπο που έχει ανάγκη, που εκείνη τη στιγμή είναι ίδιος ο Χριστός.

            Ύστερα από αυτά αναφερθήκαμε και συζητήσαμε παραδείγματα ελεημοσύνης προς μίμηση αλλά και προς αποφυγή, σε γεγονότα που κάποιοι έκαναν ελεημοσύνη, τον τρόπο και τη διάθεση τους.

            Επίσης αναφερθήκαμε και στο βίο του Αγίου Νικολάου, ο οποίος όταν ζούσε υπήρχε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, ο οποίος είχε τρείς πολύ όμορφες θυγατέρες. Από φθόνο των εχθρών του ο πλούσιος έχασε όλη του την περιουσία και έφτασε σε μεγάλη φτώχεια. Βρέθηκε σε τέτοια θλιβερή και δύσκολη κατάσταση που δεν μπορούσε να ζήσει μαζί με τις τρείς του θυγατέρες . Αποφάσισε να βάλει τις θυγατέρες του σε πορνείο, για να έχουν κάποιο εισόδημα και να μπορούν να ζήσουν. Ο δε Πανάγαθος Θεός, ο γινώσκων τα κρύφια των καρδιών, θέλησε να ελευθερώσει τις τρείς εκείνες ψυχές από την κόλαση και την αμαρτία. Κατά την ίδια εκείνη μέρα, κατά την οποία φανέρωσε ο πατέρας των κοριτσιών τη βούλησή του, το έμαθε και ο Άγιος Νικόλαος. Αμέσως έβαλε σ΄ενα μανδύλι τριακόσια φλωριά, πήγε κρυφά και το έρριξε στο σπίτι του πτωχεύσαντος πλουσίου από μια θυρίδα και έφυγε αμέσως χωρίς να γίνει αντιληπτός. Δεν ήθελε να φανερωθεί σε κανένα, γιατί απέφευγε τον έπαινο των ανθρώπων και μόνον επιθυμούσε να αρέσει στο Θεό. Άκουε το Ιερό Ευαγγέλιο που έλεγε. "Σου δε ποιούντος ελεημοσύνην, μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου" (Ματθ. ΣΤ. Στίχ. 3) δηλαδή όταν κάμνεις την ελεημοσύνη, να μη το γνωρίζει κανένας.
Ο πατέρας των τριών κοριτσιών ξύπνησε το πρωϊ και είδε στο σπίτι ένα μανδήλι δεμένο και το άνοιξε αμέσως. Μόλις είδε τόσα πολλά φλωριά έμεινε εκστατικός και έτριβε τα μάτια του από χαρά, μη πιστέυοντας το γεγονός. Μέτρησε αμέσως τα φλωριά και τα βρήκε ακριβώς τριακόσια. Μεγάλη περιουσία είχε στα χέρια του, γι΄αυτό ήταν πολύ ενθουσιασμένος και χαρούμενος, αλλά ήθελε να μάθει ποίος έκαμε αυτή την καλή πράξη. Αφού δεν γνώριζε τον ευεργέτη του ευχαριστούσε και δοξολογούσε συνέχεια τον Θεό. Αμέσως φρόντισε και ενύμφευσε την μεγαλύτερη του θυγατέρα με κάποιο πλούσιο της πόλης εκείνης και της έδωσε και τα τρακόσια φλωριά σαν προίκα. Ήλπιζε δε ότι εκείνος που τον βοήθησε θα φρόντιζε να τον βοηθήσει για την προίκα και των άλλων δυο κοριτσιών.
Αφού ο Άγιος Νικόλαος είδε ότι ο πατέρας χρησιμοποίησε τα χρήματα για καλό σκοπό, αμέσως τη δεύτερη νύκτα δένει σε άλλο μανδήλι άλλα τριακόσια φλωριά και το βράδυ πήγε και τα έριξε πάλι από τη θυρίδα. Όταν ξύπνησε το πρωί ο πατέρας των κοριτσιών, βλέπει ένα άλλο μανδήλι με άλλα τριακόσια φλωριά. Θαύμασε για το γεγονός και παρακαλούσε τον Θεό να του φανερώσει τον άνθρωπο που του έκαμε αυτό το μεγάλο καλό και σώθηκαν τα κορίτσια του από την αμαρτία. Ήθελε να του φανερώσει τον ευεργέτη του που με την ελεημοσύνη του άρπαξε από τα χέρια του διαβόλου τις τρείς θυγατέρες του και τις έσωσε. Έτσι ενύμφευσε και τη δεύτερή του θυγατέρα δίνοντάς της σαν προίκα τα τριακόσια φλωριά, ελπίζοντας στον Θεό, ότι ο ευεργέτης θα βοηθήσει και την τρίτη του θυγατέρα.
Την τρίτη φορά όμως ήταν πολύ προσεχτικός και ήθελε να τρέξει και να δεί τον ευεργέτη του. Ο δε Άγιος Νικόλαος βλέποντας ότι ενύμφευσε και τη δεύτερή του θυγατέρα αποφάσισε να τελειώσει το καλό. Οπότε έδεσε πάλο σε άλλο μανδήλι άλλα τρακόσια φλωριά και πήγε να τα ρίξει κρυφά τη νύχτα από τη θυρίδα. Μόλις τα έριξε ο Άγιος, ο πατέρας των κοριτσιών ήταν ξύπνιος δεν κοιμήθηκε, άνοιξε την πόρτα, έτρεξε και είδε κάποιο να φεύγει τρέχοντας. Ύστερα για λίγη ώρα έτρεχε ο ένας τον άλλο. Ο πατέρας των κοριτσιών τον έφθασε και είδε ότι ήταν ο Άγιος Νικόλαος, ο πασίγνωστος και δημοφιλέστατος άγιος, ο μεγάλος ευεργέτης των φτωχών και των δυστυχισμένων. Αμέσως έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα στα μάτια του έλεγε. "Σε ευχαριστώ, δούλε του Θεού, που με λυπήθηκες εμένα τον ταλαίπωρο και άθλιο και μου έκαμες τέτοια μεγάλη ελεημοσύνη. Ευτυχώς που με πρόλαβες γιατί διαφορετικά θα χανόμουν ψυχικά και σωματικά". Όταν είδε ο Άγιος Νικόλαος ότι φανερώθηκε η αρετή του, είπε σ΄αυτόν. "Δεν θέλω να πεις σε κανένα τίποτε, ενόσω ζω, για την καλοσύνη που σου έκανα".
Την επόμενη μέρα ο πατέρας νύμφευσε και την Τρίτη θυγατέρα του και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ειρηνικά και δοξάζοντας το όνομα του Θεού.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα 21/04/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 21/04/2012

Μάθημα 21^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Σε αυτό το μάθημα μιλήσαμε για τα θαύματα. Αν τα θαύματα για εμάς τους Χριστιανούς πρέπει να αποτελούν ή όχι προϋπόθεση για να πιστέψουμε στον Θεό.

Τι είναι όμως θαύμα; Πότε γίνονται θαύματα και γιατί;

Θαύμα είναι το αποτέλεσμα μιας υπερφυσικής ενέργειας, το οποίο δεν εξηγείται επιστημονικά ή λογικά. Θαύματα γίνονται όταν οι Χριστιανοί πιστεύουν αληθινά στον Θεό (κόκκο σινάπεως ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ) και τον παρακαλούν να τους βοηθήσει και ο Θεός από Αγάπη τους ελεεί και τους βοηθάει. Όλα τα θαύματα που διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη που έκανε ο Χριστός, έγιναν εξαιτίας της πολλής Αγάπης του Χριστού αλλά και της πίστεως των απλών ανθρώπων εκείνης της εποχής.

Ποιος θα μας πει μερικά παραδείγματα-μερικά θαύματα που έχει ακούσει;

Το μεγαλύτερο θαύμα είναι η Ανάσταση του Χριστού μας.

Θαύμα είναι και το Άγιο φως που βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο την ημέρα της Αναστάσεως κάθε χρόνο. Μάλιστα αναφέραμε το γεγονός μιας ιστορικής χρονιάς στα Ιεροσόλυμα :

Το Μεγάλο Σάββατο του 1579, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά χρονικά της πόλης των Ιεροσολύμων, οι Τούρκοι κυβερνήτες απαγόρευσαν στον Έλληνα πατριάρχη και στους ορθοδόξους πιστούς να εισέλθουν στον Ναό της Αναστάσεως για την καθιερωμένη τελετή του Αγίου Φωτός.

Σύμφωνα με τις γραπτές πηγές, το Μεγάλο Σάββατο εκείνης της χρονιάς, μια ομάδα Τούρκων στρατιωτών, ύστερα από διαμεσολάβηση των Αρμενίων, απαγόρευσε τη διέλευση των ορθοδόξων στον Ναό της Αναστάσεως. Το πλήθος των πιστών παρέμεινε στο προαύλιο του ναού καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά ακόμη και μετά τη δύση του ηλίου.

Ο Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ΄, που διήνυε το πρώτο έτος της πατριαρχίας του, ανέλαβε για πρώτη φορά να φέρει εις πέρας την πιο σημαντική τελετή τoυ έτους, όμως, οι Τούρκοι τού στέρησαν το νόμιμο δικαίωμα.

Ο πατριάρχης στεκόταν προσευχόμενος στο αριστερό μέρος της πύλης του ναού, πλησίον ενός κίονα. Και ξαφνικά, ενώ είχε ήδη πέσει η νύχτα, ο κίονας διερράγη και το Άγιο Φως ξεπήδησε από το εσωτερικό του.

Ο πατριάρχης άναψε αμέσως τη λαμπάδα του και μεταλαμπάδευσε το Άγιο Φως στους πιστούς. Μέσα σε λίγα λεπτά, η ιερή φλόγα εξαπλώθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους και το προαύλιο του ναού φωτίστηκε. Οι έκπληκτοι Τούρκοι φρουροί άνοιξαν τότε τις πύλες του ναού και ο πατριάρχης, μαζί με το πλήθος των ορθοδόξων, κατευθύνθηκαν πανηγυρικά προς τον Πανάγιο Τάφο.

Θαύμα είναι επίσης που ο γέροντας Παΐσιος όταν ήταν παιδί – τότε τον έλεγαν Αρσένιο- είδε τον ίδιο τον Χριστό.

Επίσης διαβάσαμε και την παρακάτω ιστορία :

  Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάχτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" κα­λαμποκάλευρο.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφτηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάχτυλο λαδάκι.

Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;

Αποφασιστικά όμως έκανε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου Θρέψεις τα παιδιά".

Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.

Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!!! 

Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο Θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

Όμως, πρέπει να δούμε ή να βιώσουμε κάποιο μεγάλο θαύμα για να πιστεύσουμε στον Θεό; Θα πρέπει να μας εμφανιστεί ο Χριστός για να πιστέψουμε σε Αυτόν; Ας δούμε το τι μας λέει ο Χριστός στο ευαγγέλιο που θα ακούσουμε αύριο (προσέχοντας ιδιαιτέρως τον στίχο 29).

Ευαγγέλιο της Κυριακής Του Θωμά, κατά Ιωάννη Κ΄ στίχοι 19-31

19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.

20 Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.

21 Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέμε ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.

22 Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε ΠνεῦμαἍγιον·

23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 

24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.

25 Ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. Ὁ δὲεἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.

26 Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν.

27 Εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴγίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός.

28 Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου.

29 Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. 

30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·
31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁυἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

Μετάφραση

19 Κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς ἡμέρας ἐκείνης, τῆς πρώτης τῆς ἑβδομάδος, καὶ ἐνῷ οἱ πόρτες ἦσαν κλειστές, ἐκεῖ ὅπου ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ μαθηταί, διότι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς καὶ στάθηκε εἰς τὸ μέσον καὶ τοὺς λέγει, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας».

20 Ὅταν εἶπε αὐτό, τοὺς ἔδειξε τὰ χέρια του καὶ τὴν πλευράν του. Οἱ μαθηταὶ ἐχάρησαν διότι εἶδαν τὸν Κύριον.

21 Ὁ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε καὶ πάλιν, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας. Καθὼς ἔστειλε ἐμὲ ὁ Πατέρας καὶ ἐγὼ στέλλω ἐσᾶς».

22 Ὅταν εἶπε αὐτό, ἐφύσησε εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τοὺς λέγει, «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον·

23 ἐὰν συγχωρέσετε τὶς ἁμαρτίες κανενὸς τοῦ εἶναι συγχωρημένες· ἂν κανενὸς δὲν τὶς συγχωρήσετε, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες». 

24 Ὁ Θωμᾶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ ὀνομαζόμενος Δίδυμος, δὲν ἦτο μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Ἰησοῦς.

25 Τοῦ εἶπαν λοιπὸν οἱ ἄλλοι μαθηταί, «Εἴδαμε τὸν Κύριον». Αὐτὸς δὲ τοὺς εἶπε, «Ἐὰν δὲν ἰδῶ εἰς τὰ χέρια του τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου εἰς τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου εἰς τὴν πλευράν του, δὲν θὰ πιστέψω».

26 Ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες ἦσαν πάλιν μέσα εἰς τὸ σπίτι οἱ μαθηταί του καὶ ὁ Θωμᾶς μαζί τους. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ἐνῷ οἱ πόρτες ἦσαν κλειστές, ἐστάθηκε εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπε, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας».

27 Ἐπειτα λέγει εἰς τὸν Θωμᾶν, «Φέρε τὸ δάκτυλό σου ἐδῶ καὶ κύτταξε τὰ χέρια μου καὶ φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλε το εἰς τὴν πλευράν μου καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος ἀλλὰ πιστός».

28 Ὁ Θωμᾶς τοῦ ἀπεκρίθη, «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».

29 Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, ἐπίστεψες. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μὲ εἶδαν καὶ ὅμως ἐπίστεψαν». 

 30 Καὶ ἄλλα πολλὰ θαὐματα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι γραμμένα εἰς τὸ βιβλίον τοῦτο.
31 Αλλ’ αὐτὰ ἔχουν γραφῆ γιὰ νὰ πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ πιστεύοντες νὰ ἔχετε ζωὴν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Αυτά τα λόγια του Χριστού μας «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, ἐπίστεψες. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μὲ εἶδαν καὶ ὅμως ἐπίστεψαν» να έχουμε πάντοτε στο νου μας και να αγωνιζόμαστε να αυξάνεται η πίστη μας σε Εκείνον που από Αγάπη ήρθε, θυσιάστηκε και σταυρώθηκε για εμάς αλλά και με την Ανάσταση του μας έδωσε και μας γέμισε με Αγάπη, Ελπίδα και δύναμη για να μπορέσουμε και εμείς να έρθουμε κοντά Του.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα 28/04/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 28/04/2012

Μάθημα 22^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Συνεχίζοντας τη συζήτηση μας περί της ελεημοσύνης διαβάσαμε και συζητήσαμε ένα χωρίο της Καινής Διαθήκης, επιστολή Ιακώβου κεφάλαιο 2 στίχος 13

Επιστολή Ιακώβου κεφάλαιο 2 στιχ 13

13 ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος· κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως.

Μετάφραση

13 διότι ἡ κρίσις θὰ εἶναι ἄσπλαγχνη πρὸς ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔδειξε εὐσπλαγχνίαν. Ἡ εὐσπλαγχνία θριαμβεύει ἔναντι τῆς κρίσεως.

Από το παραπάνω χωρίο διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά πως αν δεν δείχνουμε ευσπλαχνία και αν δεν ελεούμε (με οποιοδήποτε τρόπο), όταν θα έρθει η ώρα της κρίσεως δε θα μας ευσπλαχνισθεί και εμάς ο Χριστός. Κάποιοι, παιδιά, αναρωτιούνται αν και πότε ο Θεός θα τους ανταμείψει τις ελεημοσύνες. Αυτό είναι πολύ λάθος σκέψη και ενέργεια, γιατί δεν θα πρέπει να το κάνουμε για να βρούμε αντάλλαγμα. Βλέπουμε όμως εδώ πως ο Θεός ανταμείβει όλους τους φιλεύσπλαχνούς ανθρώπους κατά την ώρα της Κρίσεως. Έτσι κι από εδώ βλέπουμε πως η ελεημοσύνη είναι και αυτή μια πράξη που βοηθάει πολύ τον κάθε άνθρωπο να πλησιάσει τον Θεό και να σώσει την ψυχή του.

Στη συνέχεια διαβάσαμε μια ιστορία από το βιβλίο «Ευεργετινός» τόμος Δ΄  σελ.48 (~16),έκδοση έκτη

Ιστορία Ευεργετινού με τον αξιωματικό και την ελεημοσύνη

……………………   ………………………..   …………………….   ………………..

Ύστερα διαβάσαμε το αυριανό Ευαγγέλιο, της Κυριακής των Μυροφόρων

Ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων, κατά Μάρκου ιε ΄ 43- ιστ ΄ 8

43 ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

44 Ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε·

45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ.

46 Καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.
47 Ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

1 Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.

2 Καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου.

3 Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;

4 Καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα.

5 Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν.

6 Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.

7 Ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν.

8 Καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Μετάφραση

43 ἦλθε ὁ Ἰωσήφ, ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ὁ ὁποῖος ἦτο σημαίνων βουλευτὴς ποὺ ἐπερίμενε καὶ αὐτὸν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ἐτόλμησε καὶ ἦλθε εἰς τὸν Πιλᾶτον καὶ ἐζήτησε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

44 Ὁ Πιλᾶτος ἐξεπλάγη ὄταν ἄκουσε ὅτι εἶχε ἤδη πεθάνει. Καὶ ἐκάλεσε τὸν ἑκατόνταρχον καὶ τὸν ἐρώτησε ἐὰν εἶχε πεθάνει πρὸ πολλοῦ.

45 Καὶ ὅταν ἐπληροφορήθηκε ἀπὸ τὸν ἑκατόνταρχον, ἐδώρησε τὸ σῶμα εἰς τὸν Ἰωσήφ.

46 Αὐτὸς δὲ ἀγόρασε σινδόνι καὶ τὸν κατέβασε, τὸν ἐτύλιξε μὲ τὸ σινδόνι καὶ τὸν ἔθεσε εἰς μνῆμα, ποὺ ἦτο λαξευμένον εἰς βράχον καὶ ἐκύλισε ἕνα λίθον εἰς τὴν πόρτα τοῦ μνήματος,
47 Ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ Μαρία τοῦ Ἰωσῆ παρατηροῦσαν ποῦ τὸν βάζουν.

1 Ὅταν ἐπέρασε τὸ Σάββατον, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη ἀγόρασαν ἀρώματα διὰ νὰ ἔλθουν νὰ τὸν ἀλείψουν.

2 Καὶ πολὺ πρωΐ, τὴν πρώτην ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος, ἔρχονται εἰς τὸ μνῆμα, ἀφοῦ εἶχε ἀνατείλει ὁ ἥλιος,

3 καὶ ἔλεγαν μεταξύ τους, «Ποιὸς θὰ μᾶς κυλίσῃ τὸν λίθον ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ μνημείου;».

4 Καὶ ὅταν ἐσήκωσαν τὰ μάτια τους, βλέπουν ὅτι ὁ λίθος εἶχε κυλισθῆ. Ἦτο δὲ πάρα πολὺ μεγάλος.

5 Καὶ ὅταν ἐμπῆκαν εἰς τὸ μνῆμα, εἶδαν ἕνα νέον μὲ λευκὴν στολὴν νὰ κάθεται εἰς τὰ δεξιὰ καὶ κατελήφθησαν ἀπὸ φόβο.

6 Αὐτὸς δὲ λέγει εἰς αὐτάς, «Μὴ τρομάζετε. Τὸν Ἰησοῦν ζητᾶτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν σταυρωμένον; Ἀναστήθηκε, δὲν εἶναι ἐδῶ. Νά ὁ τόπος ὅπου τὸν ἔβαλαν.

7 Ἀλλὰ πηγαίνετε καὶ πέστε εἰς τοὺς μαθητάς του καὶ εἰς τὸν Πέτρον, «Πηγαίνει πρὶν ἀπὸ σᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ θὰ τὸν ἰδῆτε, καθὼς σᾶς εἶπε».

8 Καὶ ἐβγῆκαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μνημεῖον διότι τὰς κατεῖχε τρόμος καὶ ἔκπληξις. Καὶ σὲ κανέναν δὲν εἶπαν τίποτε, διότι ἐφοβοῦντο.

Στο τέλος του μαθήματος αναφερθήκαμε, στους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Αυτή τη φορά προχωρήσαμε στην ανάγνωση του πρωτότυπου κειμένου της τέταρτης στάσης με τα γράμματα Τ και Υ και στην μετάφρασή τους και αναφερθήκαμε στα όμορφα και πλούσια πνευματικά αυτά λόγια.

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε Ποιητὴς Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.

Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως· χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.

Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς· χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν.

Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα· χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.

Χαῖρε, παστὰς ἀσπόρου νυμφεύσεως· χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.

Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων· χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε Ἁγίων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Τεῖχος εἶσαι προστατευτικὸ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καθὼς καὶ ὅλων ὅσοι προστρέχουν στὴ χάρη σου. Γιατὶ ὁ Ποιητὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ σὲ ἀνέδειξε στὸ θεομητορικό σου ἀξίωμα, ἄχραντε, σκηνώνοντας στὴ μήτρα σου καὶ διδάσκοντας ὅλους νὰ σὲ προσφωνοῦν·

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε ἡ πύλη ποὺ ὁδηγεῖς στὴ σωτηρία.

Χαῖρε, ἀρχὴ τῆς νοητῆς ἀνάπλασής μας, χαῖρε χορηγὲ τῆς θεϊκῆς εὐσπλαγχνίας.

Χαῖρε, γιατὶ ἐσὺ ἀναγέννησες αὐτοὺς ποὺ συνελήφθησαν αἰσχρῶς (ποὺ ἔπεσαν στὰ δίχτυα τῆς ἁμαρτίας)· χαῖρε, γιατὶ ἐσὺ νουθέτησες αὐτοὺς τῶν ὁποίων ὁ νοῦς εἶχε πλανηθεῖ.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ καταργεῖς ἐκεῖνον (τὸν διάβολο) ποὺ ἔφθειρε τὸ μυαλό μας· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ γέννησες τὸν σπορέα τῶν ἁγνῶν λογισμῶν.

Χαῖρε, δωμάτιο νυφικὸ στὸ ὁποῖο τελέστηκε ἡ ἄσπορη νύμφευση· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἑνώνεις τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν Κύριο.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἀνατρέφεις καλῶς τὶς παρθένες (ψυχές)· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ στολίζεις σὰν νύφες τὶς ἅγιες ψυχές.

Χαῖρε Νύμφη, ἀνύμφευτε.

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς, ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν, τοῖς σοὶ βοῶσιν· Ἀλληλούϊα.

Κάθε ὕμνος (ἀνθρώπινος) ἀποδεικνύεται μηδαμινός, ὅταν συγκριθεῖ μὲ τὸ πλῆθος τῆς μεγάλης Σου εὐσπλαγχνίας· γιατὶ κι ἂν ἀκόμα Σοῦ ἀναπέμπαμε τόσους ὕμνους ὅσους καὶ οἱ κόκκοι τῆς ἄμμου, Βασιλέα Ἅγιε, τίποτε δὲ θὰ κάναμε ἀντάξιο στὰ ὅσα πρόσφερες σὲ μᾶς ποὺ σοῦ φωνάζουμε δυνατά· Ἀλληλούϊα.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα  05/05/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 05/05/2012

Μάθημα 23^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Στο σημερινό μάθημα, έχοντας ολοκληρώσει την σειρά των μαθημάτων μας, θα αναφερθήκαμε στον Ν (πεντηκοστό) ψαλμό του Δαυίδ και επικεντρωθήκαμε στο νόημα των στίχων του. Αρχικά μιλήσαμε λίγο για τα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με τον ψαλμό αυτόν.

Λέγεται ότι τον έγραψε περίπου το 1000 πΧ. Την εποχή εκείνη ο Δαυίδ κυριεύθηκε από σφοδρό πάθος για τη πανέμορφη Βηθσαβεέ τη γυναίκα του στρατηγού Ουρίου. Το ολέθριο αυτό ερωτικό του πάθος τον τύφλωσε. Ο Χετταίος Ουρίας ήταν γενναίος στρατηγός πιστός στο βασιλια Δαυίδ. Παρόλα αυτά θόλωσε το μυαλό του Δαυίδ. Έστειλε τον γενναίο και πιστό Ουρία στο πιο επικίνδυνο σημείο του μετώπου για να σκοτωθεί οπωσδήποτε. Πράγματι στη μάχη κατά των Αμμωνιτών ο γενναίος Ουρίας πολέμησε ηρωικά και σκοτώθηκε. Τότε ο Δαυίδ ελαβε τη χήρα Βηθσαβεέ για γυναίκα του.

Ο παντογνώστης Θεός είδε την ειδεχθή πράξη του Δαυίδ. Έστειλε στο βασιλιά το Προφήτη Νάθαν για να τον επιπλήξη σφοδρά για το πολύ μεγάλο αμάρτημα του.

Η τιμωρία του Δαυίδ ήταν μεγάλη. Αρχικά πέθανε το παιδί που γέννησε στο Δαυίδ η Βηθσαβεέ. Τα παιδιά του Δαυίδ από τις άλλες γυναίκες και παλλακίδες του θέλησαν να τον εκθρονίσουν. Ο μεγάλος γιος του Δαυίδ ο ωραίος Αβεσσαλώμ επαναστάτησε.

Ό βασιλιάς Δαυίδ μετανόησε βαθύτατα. Συντετριμμένος από το αμάρτημα του ζήτησε από το Θεό να τον συγχωρήσει. Τα λόγια της μετάνοιας του έβγαιναν σαν μια θερμή προσευχή προς το Θεό. Ζήτησε τη συγχώρεση από τη βαριά αμαρτία του.

Ταπεινωμένος και βαθύτατα συντετριμμένος ο μεγάλος βασιλιάς του Ισραήλ έγραψε τον 50ο Ψαλμό που διαβάζεται και ψάλλεται μελοποιημένος στους Ιερούς ναούς των Ορθοδόξων χριστιανών.

ΨΑΛΜΟΣ  Ν' (50)
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μέ. ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διαπαντός. σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῆς ἐν τοὶς λόγοις σου, καὶ νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθε σέ. ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίες ἐκίσσησε μὲ ἡ μήτηρ μου. ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. ἀκουτιεῖς μοὶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τᾶς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοὶς ἐγκάτοις μου. μὴ ἀπορρίψης μὲ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ' ἐμοῦ. ἀπόδος μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. ρύσαι μὲ ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου. ἀγαλλιάσεται ἡ γλώσσα μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τὴ εὐδοκία σου τὴν Σιῶν, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ἐλέησόν μέ, ὢ Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ μέγα καὶ ἄμετρον ἔλεός σου, καὶ σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος τὸ ἀπέραντον τῶν οἰκτιρμῶν σου σβῆσε ὁλοτελῶς τοῦ ἀνομήματός μου τὸ βαρὺ χρέος. Πάλιν καὶ πάλιν πλύνε μὲ ἀπὸ τὸν ρύπον τῆς διπλῆς παραβάσεως τοῦ νόμου σου, εἰς τὴν ὁποίαν παρεσύρθην, καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν μου ἡ ὁποία μὲ κατέστησε μολυμένον καὶ ἀκάθαρτον, καθάρισε μέ. Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι τὴν ἀνομίαν μου, τὴν ὁποίαν πρότερον τυφλωμένος δὲν ἀντελαμβανόμην, ἐγὼ τώρα τὴν γνωρίζω καὶ τὴν συναισθάνομαι, μέχρι σημείου ὥστε ἡ ἁμαρτία μου αὐτὴ νὰ μὴ φεύγη ποτὲ ἀπὸ τὸν νοῦν μου, ἀλλὰ νὰ τὴν ἔχω πάντοτε ἐμπρός μου, καὶ νὰ συντρίβωμαι διηνεκῶς δί΄ αὐτήν. Παρά σου ζητῶ τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας μου, διότι ὁποιονδήποτε καὶ ἐὰν ἠδίκησα δί΄ αὐτῆς, τὸν ἰδικόν μου σοῦ νόμον παρέβην καὶ ἡ κατὰ τοῦ πλησίον παρεκτροπὴ καὶ προσβολή μου ἐπὶ σὲ διαβαίνει. Εἰς σὲ καὶ μόνον ἠμάρτησα καὶ διέπραξα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἰς τοῦ ὀφραλμούς σου εἶναι πονηρόν. Ὁμολογῶ καὶ κηρύττω δημοσὶα τὴν πρὸς σὲ ἁμαρτίαν μου, ἴνα ὅσοι βλέπουν τᾶς τιμωρίας πού μου ἐπέβαλες δί΄ αὐτὴν , μὴ σὲ ἐκλάβουν ἄδικον, ἀλλὰ ἀναγνωρισθῆς δίκαιος εἰς τοῦ λόγους καὶ τᾶς περὶ ἐμοῦ κρίσεις σου καὶ ἐξέλθης νικητής, ὅταν οἱ ἁγνοοῦτες τὰ πράγματα σὲ ἐπικρίνουν. Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι ἰδού, φέρω κληρονομικὴν τὴν κλίσιν καὶ ροπὴν πρὸς τὴν ἁμαρτίαν. Διότι ἐν μέσῳ ἀνομιῶν καὶ παραβάσεων τοῦ νόμου σου συνελήφθην ἐν τὴ κοιλία τῆς μητρός μου καὶ ἐν μέσῳ ἁμαρτιῶν μὲ ἐκυοφόρησε καὶ μὲ ἐγέννησεν ἡ μήτηρ μου. Οἱ γονεῖς μου, ὅταν ἐγὼ συνελαμβανόμην καὶ ἐγεννώμην, διετέλουν ὅπως καὶ ὄλον τὸν γένος τῶν ἀνθρώπων ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ παρεσύροντο ὕπ΄ αὐτοῦ εἰς καθημερινᾶς παραβάσεις τοῦ νόμου. Ἀλλὰ σὺ δὲν ἀρέσκεσαι εἰς τὴν ἁμαρτωλὸν αὐτὴν κατάστασιν, διότι ἠγάπησας τὴν εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικρίνειαν τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας, δί΄ αὐτὸ δὲ καὶ μοῦ ἀπεκάλυψας καὶ μοῦ ἐφανέρωσας τὰ ἄδηλα καὶ ἀπόκρυφά της σοφίας σου, ἴνα διὰ τούτων ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ ἐμφωλεύει μέσα μου ἂπ αὐτῆς τῆς συλλήψεώς μου εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου. Τοῦτο ὅμως θὰ ἐπιτευχθῆ μόνον διὰ τῆς βοηθείας σου. Θὰ μὲ ραντίσης Σὺ μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάριν σου ὡσὰν διὰ ραντιστηρίου ἐκ κλώνων ὑσσώπου καὶ θὰ καθαρισθῶ. Θὰ μὲ πλύνης καὶ θὰ λευκανθῶ γινόμενος λευκότερος καὶ ἀπὸ τὴν χιόνα. Ὅταν δὲ οὕτω μὲ συγχωρήσης καὶ μὲ λευκάνης, θὰ μὲ κάμης νὰ ἀκούσω καὶ νὰ αἰσθανθῶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, καὶ τὰ ἐκ τῆς ὀδύνης καὶ βαθείας συναισθήσεως συντετριμμένα ἤδη ὀστᾶ μου θὰ ἀνασκιρτήσουν ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει. Στρέψε μακρὰν ἀπὸ τᾶς ἁμαρτίας μου τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ μὴ βλέπης, ἀλλὰ νὰ λησμονήσης αὐτᾶς, καὶ σβῆσε τελείως, ὥστε νὰ μὴ φαίνωνται πλέον, πάσας τᾶς ἀνομίας μου. Κτίσε μέσα μου καρδίαν καθαράν, ἀνακαινίζων αὐτήν, ἡ ὁποία τώρα εἶναι ἀκάθαρτος καὶ ρέπει πρὸς τὸ κακόν, καὶ καθάρισον τὸν νοῦν μου, ὥστε νὰ ἐγκαινιάσης εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου πνεῦμα καὶ κινήσεις τοῦ νοὸς εὐθείας καὶ ὀρθᾶς. Γέμισε τὸ ἐσωτερικόν μου μὲ ἁγνοὺς λογισμοὺς καὶ ἀγαθὴν προαίρεσιν. Μὴ μὲ ἀπορρίψης καὶ μὴ μὲ ἀποδιώξης ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς ἐπιβλέψεώς σου καὶ τῆς συμπαθείας σου, καὶ μή μου ἀφαιρέσης τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς βοηθείας καὶ ἐνισχύσεώς σου. Δός μου πάλιν τὴν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας φυγαδευθεῖσαν χαρὰν παρέχων μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν ὁποίαν δημιουργεῖ ἡ ἐκ τοῦ ἐλέους σου σωτηρία. Καὶ στήριξον μὲ ἐν τὴ νέα ταύτη καταστάσει διὰ σκέψεων σταθερῶν καὶ βουλήσεως ἰσχυρᾶς, ἡ ὁποία νὰ κυριαρχῆ μέσα μου καὶ νὰ μὲ κατευθύνη εἰς τὸ ἀγαθόν. Οὕτω δὲν θὰ παρέχω διὰ τοῦ παραδείγματός μου σκάνδαλον εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ θὰ ἀφοσιωθῶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὴν οἰκοδομὴν αὐτῶν. Θὰ διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου, εἰς τᾶς ὁποίας θέλεις νὰ βαδίζωμεν, καὶ πολλοὶ ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀσεβῶς ἀθετοῦν τᾶς ἐνολᾶς σου, θὰ ἐπιστραφοῦν ἐν μετανοίᾳ εἰς σέ.  Ἐλευθέρωσε μέ, ὢ Θεέ μου, ὅστις εἶσαι ὁ σωτήρ μου. Ἡ γλώσσα μου μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν θὰ ὑμνῆ τὴν δικαιοσύνην σου, διὰ τῆς ὁποίας τιμωρῶν ἐν ἐλέει τὸ κακόν, ὁδηγεῖς καὶ πάλιν τοὺς διαπράττοντας αὐτὸ εἰς τὴν σωτηρίαν. Κύριε, διὰ τῆς ἀφέσεως, τὴν ὁποίαν θὰ μοῦ παράσχης, θὰ ἀνοίξης τὰ κλεισμένα ἀπὸ τὴν ἐντροπὴν τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως χείλη μου, καὶ τὸ στόμα μου θὰ ἐξαγγείλη τὸν ὕμνον καὶ τὸν ἔπαινόν σου. Θὰ περιορισθῶ νὰ σὲ ὑμνήσω μὲ ὅλην  τὴν καρδίαν μου, διότι ἐὰν θὰ ἤθελες θυσίαν ὑλικήν, εὐχαρίστως θὰ ἔδιδα ταύτην. Ἀλλὰ σύ, καὶ ἄν σου προσφέρωμεν ὡς θυσίαν ζῶα, διὰ νὰ κατακαοῦν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου σου ὁλόκληρα, δὲν θὰ εὐαρεστηθῆς. Θυσία εὐπρόσδεκτος καὶ ἀρεστὴ εἰς τὸν Θεὸν εἶναι τὸ πνεῦμα, ποὺ ἔχει συντριβὴ ἀπὸ εἰλικρινῆ μετάνοιαν. καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην δὲν θὰ ἀπορρίψη ποτὲ ὁ Θεός. Εὐδόκησον, Κύριε, νὰ φανῆς ἀγαθὸς καὶ πρὸς τὴν Σιῶν καὶ διὰ τῆς εὐδοκίας σου καὶ τῆς καλωσυνής σοῦ ταύτης ἂς οἰκοδομηθοῦν τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ. Τότε θὰ εὐαρεστηθῆς νὰ δεχθῆς πάντων τῶν εἰδῶν τᾶς θυσίας θὰ δεχθῆς θυσίαν προσφερόμενην σύμφωνα πρὸς τᾶς διατάξεις τοῦ Νόμου καὶ πρὸς τὸ δίκαιον. Θὰ δεχθῆς καὶ θυσίαν ἀναφορᾶς, καθὼς καὶ θύματα ἀκόμη καιόμενα ὁλόκληρα ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου. τότε θὰ ἀνεβάσουν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου σου μόσχους, διὰ νὰ τοὺς προσφέρουν θυσίαν εἰς σέ.
Ο ψαλμός αυτός διακρίνεται σε 2 μέρη. Το πρώτο αναφέρεται στην αίτηση για συγχώρεση και το δεύτερο στην υπόσχεση ευχαριστίας. Στο σημερινό μας μάθημα θα αναφερθούμε στο πρώτο μέρος, στην αίτηση του Δαυίδ για συγχώρεση από τον Θεό.

1.      Ἐλέησόν μέ, ὢ Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ μέγα καὶ ἄμετρον ἔλεός σου, καὶ σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος τὸ ἀπέραντον τῶν οἰκτιρμῶν σου σβῆσε ὁλοτελῶς τοῦ ἀνομήματός μου τὸ βαρὺ χρέος.

Βλέπουμε το παρακλητικό ύφος του Δαυίδ. Επίσης βλέπουμε την μετάνοια του Δαυίδ.

2.      Πάλιν καὶ πάλιν πλύνε μὲ ἀπὸ τὸν ρύπον τῆς διπλῆς παραβάσεως τοῦ νόμου σου, εἰς τὴν ὁποίαν παρεσύρθην, καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν μου ἡ ὁποία μὲ κατέστησε μολυμένον καὶ ἀκάθαρτον, καθάρισε μέ.

Και πάλι βλέπουμε το παρακλητικό ύφος του Δαυίδ για συγχώρεση. Η ένταση της παράκλησης φαίνεται από τις λέξεις πλύνε με, καθάρισε με.

3.      Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι τὴν ἀνομίαν μου, τὴν ὁποίαν πρότερον τυφλωμένος δὲν ἀντελαμβανόμην, ἐγὼ τώρα τὴν γνωρίζω καὶ τὴν συναισθάνομαι, μέχρι σημείου ὥστε ἡ ἁμαρτία μου αὐτὴ νὰ μὴ φεύγη ποτὲ ἀπὸ τὸν νοῦν μου, ἀλλὰ νὰ τὴν ἔχω πάντοτε ἐμπρός μου, καὶ νὰ συντρίβωμαι διηνεκῶς δί΄ αὐτήν.

Βλέπουμε την αυτογνωσία του Δαυίδ, ο οποίος αναγνωρίζει τα αμαρτήματά του και δίχως να δικαιολογηθεί αναλαμβάνει με ταπείνωση τα λάθη του, αναγνωρίζει τις αμαρτίες του και με αυτή την επίγνωση προσέρχεται στο Θεό και ζητάει συγχώρεση.

4.      Παρά σου ζητῶ τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας μου, διότι ὁποιονδήποτε καὶ ἐὰν ἠδίκησα δί΄ αὐτῆς, τὸν ἰδικόν μου σοῦ νόμον παρέβην καὶ ἡ κατὰ τοῦ πλησίον παρεκτροπὴ καὶ προσβολή μου ἐπὶ σὲ διαβαίνει. Εἰς σὲ καὶ μόνον ἠμάρτησα καὶ διέπραξα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἰς τοῦ ὀφραλμούς σου εἶναι πονηρόν. Ὁμολογῶ καὶ κηρύττω δημοσὶα τὴν πρὸς σὲ ἁμαρτίαν μου, ἴνα ὅσοι βλέπουν τᾶς τιμωρίας πού μου ἐπέβαλες δί΄ αὐτὴν , μὴ σὲ ἐκλάβουν ἄδικον, ἀλλὰ ἀναγνωρισθῆς δίκαιος εἰς τοῦ λόγους καὶ τᾶς περὶ ἐμοῦ κρίσεις σου καὶ ἐξέλθης νικητής, ὅταν οἱ ἁγνοοῦτες τὰ πράγματα σὲ ἐπικρίνουν.

Με ειλικρίνεια και χωρίς δικαιολογίες θα δεχτεί κάθε τιμωρία από τον Θεό και δε θα χαρακτηρίσει τον Θεό άδικο αντίθετα θα ομολογεί δημοσίως την αμαρτία του και για θα δείξει και στους άλλους ανθρώπους πως ο Θεός δεν είναι άδικος αλλά εκείνος αξίζει την τιμωρία.

5.      Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι ἰδού, φέρω κληρονομικὴν τὴν κλίσιν καὶ ροπὴν πρὸς τὴν ἁμαρτίαν. Διότι ἐν μέσῳ ἀνομιῶν καὶ παραβάσεων τοῦ νόμου σου συνελήφθην ἐν τὴ κοιλία τῆς μητρός μου καὶ ἐν μέσῳ ἁμαρτιῶν μὲ ἐκυοφόρησε καὶ μὲ ἐγέννησεν ἡ μήτηρ μου. Οἱ γονεῖς μου, ὅταν ἐγὼ συνελαμβανόμην καὶ ἐγεννώμην, διετέλουν ὅπως καὶ ὄλον τὸν γένος τῶν ἀνθρώπων ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ παρεσύροντο ὕπ΄ αὐτοῦ εἰς καθημερινᾶς παραβάσεις τοῦ νόμου.

Μπροστά όμως στο φόβο της τιμωρίας ο Δαυίδ αναφέρει στον Θεό να λάβει υπόψη του και το γεγονός ότι φέρει το προπατορικό αμάρτημα, έχει κληρονομήσει την αμαρτία, από την πρώτη στιγμή της ζωής ζω με την αμαρτία. Όλη αυτή η αναφορά γίνεται θα λέγαμε για να φανεί ο Θεός πιο επιεικής απέναντι στον Δαυίδ. Παραδέχεται πως έχει αδυναμίες και πως εξαιτίας αυτών αμάρτησε. Η αδυναμία κάθε ανθρώπου είναι πως ρέπει προς την αμαρτία, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος.

6.      Ἀλλὰ σὺ δὲν ἀρέσκεσαι εἰς τὴν ἁμαρτωλὸν αὐτὴν κατάστασιν, διότι ἠγάπησας τὴν εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικρίνειαν τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας, δί΄ αὐτὸ δὲ καὶ μοῦ ἀπεκάλυψας καὶ μοῦ ἐφανέρωσας τὰ ἄδηλα καὶ ἀπόκρυφά της σοφίας σου, ἴνα διὰ τούτων ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ ἐμφωλεύει μέσα μου ἂπ αὐτῆς τῆς συλλήψεώς μου εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου. Τοῦτο ὅμως θὰ ἐπιτευχθῆ μόνον διὰ τῆς βοηθείας σου.

Πολλές αρετές και δώρα έλαβε ο Δαυίδ από τον Θεό και όμως αμάρτησε. Και μάλιστα το έγκλημά του είναι βαρύ είναι μεγάλο. Στρέφεται λοιπόν στον Θεό και ελπίζει στο μέγα έλεος του Θεού. Ο Δαυίδ παρακαλεί τον Θεό να τον ενισχύσει με την αληθινή και εσωτερική πνευματική σοφία για να μπορέσει με την βοήθειά Του να απαλλαγεί από το κακό και την αμαρτία.

7.      Θὰ μὲ ραντίσης Σὺ μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάριν σου ὡσὰν διὰ ραντιστηρίου ἐκ κλώνων ὑσσώπου καὶ θὰ καθαρισθῶ. Θὰ μὲ πλύνης καὶ θὰ λευκανθῶ γινόμενος λευκότερος καὶ ἀπὸ τὴν χιόνα. Ὅταν δὲ οὕτω μὲ συγχωρήσης καὶ μὲ λευκάνης, θὰ μὲ κάμης νὰ ἀκούσω καὶ νὰ αἰσθανθῶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, καὶ τὰ ἐκ τῆς ὀδύνης καὶ βαθείας συναισθήσεως συντετριμμένα ἤδη ὀστᾶ μου θὰ ἀνασκιρτήσουν ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει. Στρέψε μακρὰν ἀπὸ τᾶς ἁμαρτίας μου τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ μὴ βλέπης, ἀλλὰ νὰ λησμονήσης αὐτᾶς, καὶ σβῆσε τελείως, ὥστε νὰ μὴ φαίνωνται πλέον, πάσας τᾶς ἀνομίας μου. Κτίσε μέσα μου καρδίαν καθαράν, ἀνακαινίζων αὐτήν, ἡ ὁποία τώρα εἶναι ἀκάθαρτος καὶ ρέπει πρὸς τὸ κακόν, καὶ καθάρισον τὸν νοῦν μου, ὥστε νὰ ἐγκαινιάσης εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου πνεῦμα καὶ κινήσεις τοῦ νοὸς εὐθείας καὶ ὀρθᾶς. Γέμισε τὸ ἐσωτερικόν μου μὲ ἁγνοὺς λογισμοὺς καὶ ἀγαθὴν προαίρεσιν. Μὴ μὲ ἀπορρίψης καὶ μὴ μὲ ἀποδιώξης ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς ἐπιβλέψεώς σου καὶ τῆς συμπαθείας σου, καὶ μή μου ἀφαιρέσης τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς βοηθείας καὶ ἐνισχύσεώς σου. Δός μου πάλιν τὴν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας φυγαδευθεῖσαν χαρὰν παρέχων μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν ὁποίαν δημιουργεῖ ἡ ἐκ τοῦ ἐλέους σου σωτηρία. Καὶ στήριξον μὲ ἐν τὴ νέα ταύτη καταστάσει διὰ σκέψεων σταθερῶν καὶ βουλήσεως ἰσχυρᾶς, ἡ ὁποία νὰ κυριαρχῆ μέσα μου καὶ νὰ μὲ κατευθύνη εἰς τὸ ἀγαθόν. Οὕτω δὲν θὰ παρέχω διὰ τοῦ παραδείγματός μου σκάνδαλον εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ θὰ ἀφοσιωθῶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὴν οἰκοδομὴν αὐτῶν.

Νέα αίτηση συγχώρεσης ζητώντας και συγχρόνως πλήρης ψυχική και πνευματική αναγέννηση.

Ύσσωπος : Φυτό το οποίο στα χρόνια της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν για καθαρισμό του σώματος και περιποίηση των πληγών και των τραυμάτων (σύμφωνα με χωρία της Αγίας Γραφής). Εδώ χρησιμοποιείται μεταφορικά.

Στη συνέχεια διαβάσαμε το αυριανό Ευαγγέλιο, της Κυριακής του Παραλύτου,

Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλυτικού κατά Ιωάννην ε΄1-15

1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰςἹεροσόλυμα.

2 Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.

3 Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.

4 Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατοςὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.

5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳαὐτοῦ.

6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνονἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

7 Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ,ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.

8 Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.

9 Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦκαὶ περιεπάτει. Ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.

10 Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον.

11 Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.

12 Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;

13 Ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντοςἐν τῷ τόπῳ.

14 Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδεὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.

15 Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστινὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Μετάφραση

1 Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ ἦτο ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα.

2 Ὑπάρχει δὲ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα κοντὰ εἰς τὴν πύλην τῶν Προβάτων μία δεξαμενή, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἑβραϊστὶ Βηθεσδὰ καὶ ἡ ὁποία ἔχει πέντε στοές.

3 [Σ’ αὐτὲς ἤτανε ξαπλωμένος μεγάλος ἀριθμὸς ἀσθενῶν, τυφλῶν, χωλῶν, παραλυτικῶν, οἱ ὁποῖοι περίμεναν νὰ κινηθῇ τὸ νερό.

4 Διότι ἕνας ἄγγελος κατέβαινε πότε – πότε εἰς τὴν δεξαμενὴν καὶ ἐτάρασσε τὸ νερό. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ ἔμπαινε πρῶτος, μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ νεροῦ, ἐθεραπεύετο ἀπὸ οἱονδήποτε νόσημα καὶ ἂν ὑπέφερε.]

5 Ὑπῆρχε ἐκεῖ ἕνας, ὁ ὁποῖος ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἤτανε ἄρρωστος.

6 Ὅταν ὁ Ἰησοῦς τὸν εἶδε κατάκοιτον καὶ κατάλαβε ὅτι εἶχε ἤδη πολὺν χρόνον ἐκεῖ, τοῦ λέγει, «Θέλεις νὰ γίνῃς ὑγιής;».

7 Ἐπεκρίθη εἰς αὐτὸν ὁ ἀσθενής, «Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπον νὰ μὲ βάλῃ εἰς τὴν δεξαμενήν. Ὅταν τὸ νερὸ ταραχθῇ, καὶ ἐνῶ ἔρχομαι κατεβαίνει ἄλλος πρὶν ἀπὸ ἐμέ».

8 Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Σήκω ἐπάνω, σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε».

9 Καὶ ἀμέσως ἔγινε ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐσήκωσε τὸ κρεββάτι του καὶ περπατοῦσε. Ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἦτο Σάββατον.

10 Γι’ αὐτὸ ἔλεγαν οἱ Ἰουδαῖοι εἰς τὸν θεραπευθέντα, «Εἶναι Σάββατον, δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ σηκώσῃς τὸ κρεββάτι σου».

11 Αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίθη, «Εκεῖνος ποὺ μὲ ἔκανε ὑγιῆ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε, «Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε».

12 Τότε τὸν ρώτησαν, «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ σοῦ εἶπε, «Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε;»

13 Αλλ’ ὁ θεραπευθεὶς δὲν ἤξερε ποιός εἶναι, διότι ὑπῆρχε πολὺς κόσμος εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐξέφυγε.

14 Ὕστερα τὸν εὑρῆκε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸν ναὸν καὶ τοῦ εἶπε, «Ἰδές, ἔγινες ὑγιής, μὴ ἁμαρτάνῃς πλέον, διὰ νὰ μὴ σοῦ συμβῇ κάτι χειρότερον».

15 Ἔφυγε ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπε εἰς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκανε ὑγιῆ.

Στο τέλος του μαθήματος αναφερθήκαμε, πάλι, στην πολύ όμορφη προσευχή της Παναγίας μας, τους Χαιρετισμούς της. Αυτή τη φορά προχωρήσαμε στην ανάγνωση του κειμένου στο πρωτότυπου της τέταρτης στάσης με τα γράμματα Φ και Χ και στην μετάφρασή αυτών και αναφερθήκαμε στα όμορφα και πλούσια πνευματικά νοήματα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον· τὸ γὰρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα·

Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου· χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους.

Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα· χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα.

Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε, ὅτι τὸν πολύῤῥητον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον· χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ῥύπον.

Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν· χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας· χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Μετάφραση

Σὰν λαμπάδα φωτεινή, ποὺ φάνηκες σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἦσαν στὸ σκοτάδι, σὲ βλέπουμε ἁγία Παρθένε· γιατὶ ἀνάβεις τὸ ἄυλο φῶς καὶ ὁδηγεῖς σὲ γνώση θεϊκὴ ὅλους, φωτίζοντας μὲ καθαρὸ σὰν τὴν αὐγὴ φῶς τὸ νοῦ μας καὶ τιμᾶσαι μὲ δυνατὴ φωνὴ ὡς ἑξῆς·

Χαῖρε ἀκτίνα τοῦ νοητοῦ Ἡλίου (τοῦ Χριστοῦ)· χαῖρε, οὐράνιο φῶς ποὺ ἡ λάμψη σου ποτὲ δὲ σβήνει.

Χαῖρε ἀστραπὴ ποὺ καταλάμπεις τὶς ψυχές· χαῖρε, βροντὴ ποὺ τοὺς ἐχθροὺς (τοὺς δαίμονες) φοβερίζεις.

Χαῖρε, γιατὶ ἀνατέλλεις τὸ πλουσιότερο φῶς (τοῦ Χριστοῦ), χαῖρε γιατὶ ἀναβλύζεις τὸν ἀστείρευτο ποταμό.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ εἰκονίζεις τὸν τύπο τῆς κολυμβήθρας· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἀπαλείφεις τὸ ρύπο τῆς ἁμαρτίας.

Χαῖρε λουτήρα (λουτρὸ) ποὺ ξεπλένεις τὴ συνείδηση· χαῖρε, κανάτι ποὺ κερνᾶς ἀγαλλίαση.

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ· χαῖρε, ζωὴ τῆς μυστικῆς τράπεζας.

Χαῖρε Νύμφη, ἀνύμφευτε.

Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.

Μετάφρααση

Ὁ πληρωτὴς τοῦ χρέους ὅλων τῶν ἀνθρώπων, θέλοντας νὰ πληρώσει τὶς παλιὲς ὀφειλές, ἦλθε αὐτοπροσώπως πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν μακριὰ ἀπ᾿ τὴ θεία Χάρη Του· καὶ ἀφοῦ ἔσχισε τὸ γραμμάτιο τῆς ὀφειλῆς, ἀκούει ἀπ᾿ ὅλους Ἀλληλούϊα.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Κατηχητικό μάθημα  12/05/2012

Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης

Κατηχητικό Γυμνασίου 2011 – 2012

Σαββάτο 12/05/2012

Μάθημα 24^ο

Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα της ἀληθείας ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Στο σημερινό μάθημα, συνεχίσαμε την αναφορά μας στον Ν (πεντηκοστό) ψαλμό του Δαυίδ και επικεντρωθήκαμε στο νόημα των στίχων του.

Στο σημερινό μας μάθημα θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του ψαλμού, στην υπόσχεση ευχαριστίας του Δαυίδ προς τον Θεό.

ΨΑΛΜΟΣ  Ν' (50)
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μέ. ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διαπαντός. σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῆς ἐν τοὶς λόγοις σου, καὶ νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθε σέ. ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίες ἐκίσσησε μὲ ἡ μήτηρ μου. ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. ἀκουτιεῖς μοὶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τᾶς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοὶς ἐγκάτοις μου. μὴ ἀπορρίψης μὲ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ' ἐμοῦ. ἀπόδος μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. ρύσαι μὲ ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου. ἀγαλλιάσεται ἡ γλώσσα μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τὴ εὐδοκία σου τὴν Σιῶν, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ἐλέησόν μέ, ὢ Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ μέγα καὶ ἄμετρον ἔλεός σου, καὶ σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος τὸ ἀπέραντον τῶν οἰκτιρμῶν σου σβῆσε ὁλοτελῶς τοῦ ἀνομήματός μου τὸ βαρὺ χρέος. Πάλιν καὶ πάλιν πλύνε μὲ ἀπὸ τὸν ρύπον τῆς διπλῆς παραβάσεως τοῦ νόμου σου, εἰς τὴν ὁποίαν παρεσύρθην, καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν μου ἡ ὁποία μὲ κατέστησε μολυμένον καὶ ἀκάθαρτον, καθάρισε μέ. Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι τὴν ἀνομίαν μου, τὴν ὁποίαν πρότερον τυφλωμένος δὲν ἀντελαμβανόμην, ἐγὼ τώρα τὴν γνωρίζω καὶ τὴν συναισθάνομαι, μέχρι σημείου ὥστε ἡ ἁμαρτία μου αὐτὴ νὰ μὴ φεύγη ποτὲ ἀπὸ τὸν νοῦν μου, ἀλλὰ νὰ τὴν ἔχω πάντοτε ἐμπρός μου, καὶ νὰ συντρίβωμαι διηνεκῶς δί΄ αὐτήν. Παρά σου ζητῶ τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας μου, διότι ὁποιονδήποτε καὶ ἐὰν ἠδίκησα δί΄ αὐτῆς, τὸν ἰδικόν μου σοῦ νόμον παρέβην καὶ ἡ κατὰ τοῦ πλησίον παρεκτροπὴ καὶ προσβολή μου ἐπὶ σὲ διαβαίνει. Εἰς σὲ καὶ μόνον ἠμάρτησα καὶ διέπραξα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἰς τοῦ ὀφραλμούς σου εἶναι πονηρόν. Ὁμολογῶ καὶ κηρύττω δημοσὶα τὴν πρὸς σὲ ἁμαρτίαν μου, ἴνα ὅσοι βλέπουν τᾶς τιμωρίας πού μου ἐπέβαλες δί΄ αὐτὴν , μὴ σὲ ἐκλάβουν ἄδικον, ἀλλὰ ἀναγνωρισθῆς δίκαιος εἰς τοῦ λόγους καὶ τᾶς περὶ ἐμοῦ κρίσεις σου καὶ ἐξέλθης νικητής, ὅταν οἱ ἁγνοοῦτες τὰ πράγματα σὲ ἐπικρίνουν. Ἐλέησον μὲ καὶ οἰκτείρησον μέ, διότι ἰδού, φέρω κληρονομικὴν τὴν κλίσιν καὶ ροπὴν πρὸς τὴν ἁμαρτίαν. Διότι ἐν μέσῳ ἀνομιῶν καὶ παραβάσεων τοῦ νόμου σου συνελήφθην ἐν τὴ κοιλία τῆς μητρός μου καὶ ἐν μέσῳ ἁμαρτιῶν μὲ ἐκυοφόρησε καὶ μὲ ἐγέννησεν ἡ μήτηρ μου. Οἱ γονεῖς μου, ὅταν ἐγὼ συνελαμβανόμην καὶ ἐγεννώμην, διετέλουν ὅπως καὶ ὄλον τὸν γένος τῶν ἀνθρώπων ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ παρεσύροντο ὕπ΄ αὐτοῦ εἰς καθημερινᾶς παραβάσεις τοῦ νόμου. Ἀλλὰ σὺ δὲν ἀρέσκεσαι εἰς τὴν ἁμαρτωλὸν αὐτὴν κατάστασιν, διότι ἠγάπησας τὴν εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικρίνειαν τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας, δί΄ αὐτὸ δὲ καὶ μοῦ ἀπεκάλυψας καὶ μοῦ ἐφανέρωσας τὰ ἄδηλα καὶ ἀπόκρυφά της σοφίας σου, ἴνα διὰ τούτων ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ ἐμφωλεύει μέσα μου ἂπ αὐτῆς τῆς συλλήψεώς μου εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου. Τοῦτο ὅμως θὰ ἐπιτευχθῆ μόνον διὰ τῆς βοηθείας σου. Θὰ μὲ ραντίσης Σὺ μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάριν σου ὡσὰν διὰ ραντιστηρίου ἐκ κλώνων ὑσσώπου καὶ θὰ καθαρισθῶ. Θὰ μὲ πλύνης καὶ θὰ λευκανθῶ γινόμενος λευκότερος καὶ ἀπὸ τὴν χιόνα. Ὅταν δὲ οὕτω μὲ συγχωρήσης καὶ μὲ λευκάνης, θὰ μὲ κάμης νὰ ἀκούσω καὶ νὰ αἰσθανθῶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, καὶ τὰ ἐκ τῆς ὀδύνης καὶ βαθείας συναισθήσεως συντετριμμένα ἤδη ὀστᾶ μου θὰ ἀνασκιρτήσουν ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει. Στρέψε μακρὰν ἀπὸ τᾶς ἁμαρτίας μου τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ μὴ βλέπης, ἀλλὰ νὰ λησμονήσης αὐτᾶς, καὶ σβῆσε τελείως, ὥστε νὰ μὴ φαίνωνται πλέον, πάσας τᾶς ἀνομίας μου. Κτίσε μέσα μου καρδίαν καθαράν, ἀνακαινίζων αὐτήν, ἡ ὁποία τώρα εἶναι ἀκάθαρτος καὶ ρέπει πρὸς τὸ κακόν, καὶ καθάρισον τὸν νοῦν μου, ὥστε νὰ ἐγκαινιάσης εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου πνεῦμα καὶ κινήσεις τοῦ νοὸς εὐθείας καὶ ὀρθᾶς. Γέμισε τὸ ἐσωτερικόν μου μὲ ἁγνοὺς λογισμοὺς καὶ ἀγαθὴν προαίρεσιν. Μὴ μὲ ἀπορρίψης καὶ μὴ μὲ ἀποδιώξης ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς ἐπιβλέψεώς σου καὶ τῆς συμπαθείας σου, καὶ μή μου ἀφαιρέσης τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον, ὥστε νὰ στερηθῶ τῆς βοηθείας καὶ ἐνισχύσεώς σου. Δός μου πάλιν τὴν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας φυγαδευθεῖσαν χαρὰν παρέχων μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν ὁποίαν δημιουργεῖ ἡ ἐκ τοῦ ἐλέους σου σωτηρία. Καὶ στήριξον μὲ ἐν τὴ νέα ταύτη καταστάσει διὰ σκέψεων σταθερῶν καὶ βουλήσεως ἰσχυρᾶς, ἡ ὁποία νὰ κυριαρχῆ μέσα μου καὶ νὰ μὲ κατευθύνη εἰς τὸ ἀγαθόν. Οὕτω δὲν θὰ παρέχω διὰ τοῦ παραδείγματός μου σκάνδαλον εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ θὰ ἀφοσιωθῶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὴν οἰκοδομὴν αὐτῶν. Θὰ διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου, εἰς τᾶς ὁποίας θέλεις νὰ βαδίζωμεν, καὶ πολλοὶ ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀσεβῶς ἀθετοῦν τᾶς ἐνολᾶς σου, θὰ ἐπιστραφοῦν ἐν μετανοίᾳ εἰς σέ.  Ἐλευθέρωσε μέ, ὢ Θεέ μου, ὅστις εἶσαι ὁ σωτήρ μου. Ἡ γλώσσα μου μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν θὰ ὑμνῆ τὴν δικαιοσύνην σου, διὰ τῆς ὁποίας τιμωρῶν ἐν ἐλέει τὸ κακόν, ὁδηγεῖς καὶ πάλιν τοὺς διαπράττοντας αὐτὸ εἰς τὴν σωτηρίαν. Κύριε, διὰ τῆς ἀφέσεως, τὴν ὁποίαν θὰ μοῦ παράσχης, θὰ ἀνοίξης τὰ κλεισμένα ἀπὸ τὴν ἐντροπὴν τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως χείλη μου, καὶ τὸ στόμα μου θὰ ἐξαγγείλη τὸν ὕμνον καὶ τὸν ἔπαινόν σου. Θὰ περιορισθῶ νὰ σὲ ὑμνήσω μὲ ὅλην  τὴν καρδίαν μου, διότι ἐὰν θὰ ἤθελες θυσίαν ὑλικήν, εὐχαρίστως θὰ ἔδιδα ταύτην. Ἀλλὰ σύ, καὶ ἄν σου προσφέρωμεν ὡς θυσίαν ζῶα, διὰ νὰ κατακαοῦν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου σου ὁλόκληρα, δὲν θὰ εὐαρεστηθῆς. Θυσία εὐπρόσδεκτος καὶ ἀρεστὴ εἰς τὸν Θεὸν εἶναι τὸ πνεῦμα, ποὺ ἔχει συντριβὴ ἀπὸ εἰλικρινῆ μετάνοιαν. καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην δὲν θὰ ἀπορρίψη ποτὲ ὁ Θεός. Εὐδόκησον, Κύριε, νὰ φανῆς ἀγαθὸς καὶ πρὸς τὴν Σιῶν καὶ διὰ τῆς εὐδοκίας σου καὶ τῆς καλωσυνής σοῦ ταύτης ἂς οἰκοδομηθοῦν τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ. Τότε θὰ εὐαρεστηθῆς νὰ δεχθῆς πάντων τῶν εἰδῶν τᾶς θυσίας θὰ δεχθῆς θυσίαν προσφερόμενην σύμφωνα πρὸς τᾶς διατάξεις τοῦ Νόμου καὶ πρὸς τὸ δίκαιον. Θὰ δεχθῆς καὶ θυσίαν ἀναφορᾶς, καθὼς καὶ θύματα ἀκόμη καιόμενα ὁλόκληρα ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου. τότε θὰ ἀνεβάσουν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου σου μόσχους, διὰ νὰ τοὺς προσφέρουν θυσίαν εἰς σέ.

1.      Οὕτω δὲν θὰ παρέχω διὰ τοῦ παραδείγματός μου σκάνδαλον εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ θὰ ἀφοσιωθῶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὴν οἰκοδομὴν αὐτῶν. Θὰ διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου, εἰς τᾶς ὁποίας θέλεις νὰ βαδίζωμεν, καὶ πολλοὶ ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀσεβῶς ἀθετοῦν τᾶς ἐνολᾶς σου, θὰ ἐπιστραφοῦν ἐν μετανοίᾳ εἰς σέ. 

Ο Δαυίδ με την διπλή αυτή αμαρτία του σκανδάλισε και ενόχλησε πολλούς (την Βηρσαβεέ, τον Ουριάν, τον στρατηγό που τον διέταξε, τον Νάθαν, και άλλους Ισραηλίτες). Τώρα όμως μετανοημένος θέλει να επανορθώσει προσπαθώντας με την μετάνοιά του να γίνει ο ίδιος αιτία να σωθούν πολλοί αμαρτωλοί, να αποφύγουν την αμαρτία και να πλησιάσουν τον Θεό.

2.      Ἐλευθέρωσε μέ, ὢ Θεέ μου, ὅστις εἶσαι ὁ σωτήρ μου.

Και εδώ παρακαλεί τον Θεό να τον λυτρώσει και να τον συγχωρέσει από το αθώο αίμα του Ουαρίου και των άλλων Ισραηλιτών.

3.      . Θὰ περιορισθῶ νὰ σὲ ὑμνήσω μὲ ὅλην  τὴν καρδίαν μου, διότι ἐὰν θὰ ἤθελες θυσίαν ὑλικήν, εὐχαρίστως θὰ ἔδιδα ταύτην. Ἀλλὰ σύ, καὶ ἄν σου προσφέρωμεν ὡς θυσίαν ζῶα, διὰ νὰ κατακαοῦν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου σου ὁλόκληρα, δὲν θὰ εὐαρεστηθῆς. Θυσία εὐπρόσδεκτος καὶ ἀρεστὴ εἰς τὸν Θεὸν εἶναι τὸ πνεῦμα, ποὺ ἔχει συντριβὴ ἀπὸ εἰλικρινῆ μετάνοιαν. καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην δὲν θὰ ἀπορρίψη ποτὲ ὁ Θεός.

Υποσχέσεις θυσίας και συντριβής καρδίας. Ο Δαυίδ αμάρτησε θανάσιμα σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να θανατωθεί. Ο Δαυίδ εδώ, μέσα από αυτό τον ψαλμό, τονίζει πως οι σάρκες και τα αίματα των ζώων δεν αρέσουν τόσο στον Θεό όσο η συντριβή της καρδιάς. Η μεγαλύτερη θυσία προς τον Θεό είναι η ψυχή που έχει συντριβεί από την μετάνοια, οι αναστεναγμοί της καρδιάς που βαθύτατα πονάει για το κακό – την αμαρτία που διέπραξε.

Ο Θεός δεν λογαριάζει δεν δίνει σημασία στις λαμπάδες ή τη χρηματική ενίσχυση σε εκκλησίες και φιλόπτωχα που κάνουν κάποιοι για να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους και να αισθανθούν μέσα τους την συγχώρεση από τον Θεό. Ο Θεός θέλει από εμάς να μετανοούμε με βαθειά συναίσθηση της αμαρτίας μας, με αληθινή συντριβή και με δάκρυα να ζητάμε από αυτόν το έλεος. Αυτή η μετάνοια είναι αρεστή στον Θεό. Αυτή η μετάνοια είναι ανώτερη στα μάτια του Θεού από κάθε άλλου είδους θυσίας ή προσφοράς αιτούμενοι συγχώρεση.

Στο τέλος του μαθήματος αναφερθήκαμε, πάλι, στην πολύ όμορφη προσευχή της Παναγίας μας, τους Χαιρετισμούς της. Αυτή τη φορά προχωρήσαμε στην ανάγνωση του κειμένου στο πρωτότυπου της τετάρτης στάσης με τα γράμματα Ψ και Ω, στην μετάφρασή αυτών και αναφερθήκαμε στα όμορφα και πλούσια πνευματικά νοήματα.

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυμνοῦμέν σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναὸν Θεοτόκε· ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοι πάντας·

Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.

Χαῖρε, Κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι· χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.

Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.

Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος· χαῖρε, τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.

Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Μετάφραση

Καθὼς ψέλνουμε ὕμνους στὸν τόκο σου (στὸ Χριστό), Θεοτόκε, ἐσένα ἀνυμνοῦμε ὡς ἔμψυχο ναὸ τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ μὲ τὸ νὰ κατοικήσει στὴ κοιλιά σου ὁ Κύριος, ποὺ κρατεῖ στὸ χέρι Του τὰ πάντα, σὲ ἁγίασε, σὲ δόξασε καὶ δίδαξε ὅλους νὰ σοῦ φωνάζουν·

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἔγινες σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ ἀναδείχτηκες Ἁγία πάνω ἀπ᾿ ὅλους τοὺς Ἁγίους.

Χαῖρε, κιβωτὲ ποὺ χρυσώθηκες μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀνεξάντλητε.

Χαῖρε, στέμμα πολύτιμο βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, σεβάσμιο καύχημα ἱερέων εὐλαβῶν.

Χαῖρε, ὁ ἀκλόνητος πύργος τῆς Ἐκκλησίας· χαῖρε, τὸ ἀπόρθητο τεῖχος τῆς βασιλείας.

Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ μὲ τὴ χάρη σου στήνονται τρόπαια (νίκες πνευματικές)· χαῖρε, ἐσὺ ποὺ μὲ τὴ δύναμή σου οἱ ἐχθροὶ συντρίβονται.

Χαῖρε, τοῦ σώματός μου ἡ θεραπεία· χαῖρε, τῆς ψυχῆς μου ἡ σωτηρία.

Χαῖρε Νύμφη, ἀνύμφευτε.

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον (ἐκ γ´)· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας· καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα.

Μετάφρααση

Ὦ πανύμνητη Μητέρα, ποὺ γέννησες τῶν Ἁγίων ὅλων τὸν Ἁγιώτατο Λόγο (3 φορές)· ἀφοῦ δέχτηκες αὐτὴ τὴν προσφορὰ τῆς δοξολογίας μας, φύλαξέ μας ὅλους ἀπὸ κάθε συμφορὰ καὶ λύτρωσε ἀπὸ τὴ μέλλουσα κόλαση ἐμᾶς ποὺ σοῦ φωνάζουμε δυνατὰ Ἀλληλούϊα.

Έπειτα ψάλλαμε όλοι μαζί το κοντάκιο της Παναγίας μας, «Τη Υπερμάχω»

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

και ολοκληρώσαμε, συν Θεό, και αυτό το μάθημα.

Προσευχή μετά το μάθημα :

Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.